words Onur Baştürk

Contemporary Istanbul 2023’teki CI Photo Focus’ta sergilenen siyah beyaz işlerinde bedende açılan boşluk, yara ya da yırtık olarak tanımlanabilecek izler var. Sen bu izleri nasıl tanımlarsın? Bu seride yola çıkış motivasyonun neydi?

Son solo sergim “Great Dream” ile aynı ismi taşıyan ve serginin odağını oluşturan yapıt, CI Photo Focus kapsamında KAIROS Galeri’de sergileniyor. Bu seride hem bedenin kırılganlığına hem de dünya üzerinde geçirdiği süre boyunca aslında ne kadar dayanıklı olduğuna dair imajlar bulunuyor. Senin de bahsettiğin gibi bedende açılmış yara izleri ve yırtıkları görüyoruz bu fotoğraflarda. Bu seriyi üretirken “Eğer bir yara varsa, iyileşmek için de fırsat vardır” düşüncesi sürekli aklımdaydı.

David Cronenberg’ün J.G Ballard romanından uyarladığı “Crash”  filminde insanlar birbirlerinin yara izlerini seviyor, yaralarına karşı şehvet duyuyordu. Bu seride buna benzer bir yara sevicilik durumu var mı?

“Crash” hakikaten sıra dışı bir film. Yara sevmekten bahsetmek mümkün. Ama bunun da ötesinde aslında o yaralar bizi birbirimize bağlayan bir deneyime dönüşüyor. Bu, “Hepimiz yalnızsak, yalnızlığımızda da beraberiz” duygusuna çok yakın. Aldığımız yaralar ve izleri bizleri birbirimize yakınlaştırıyor ve bağlıyor.

Bedenin fotoğraflanmasıyla olan ilişkin nasıl? Bedenin daha çok bütünüyle değil de, parçaları ve kıvrımlarıyla ilgilisin ve öyle üretiyorsun gibi geliyor bana. Neden? 

Başkalarının bedenine bakış, ancak onların izniyle mümkün olan çok hassas bir mevzu. Üstelik kameranın varlığı tüm dengeleri yeniden oluşturmayı gerektiriyor. Oldukça mahrem olan bu bir aradalık, parça-bütün ilişkisiyle dengeleniyor sanırım. Ayrıca parçalarla ilerlediğim zaman bedenler ve izler anonimleşiyor.

In your black and white works exhibited at CI Photo Focus, there are marks that can be described as gaps, wounds or tears on the body. How would you describe these traces? What was your motivation for this series? 

The artwork, which has the same name as my last solo exhibition "Great Dream" and forms the focus of the exhibition, is exhibited at KAIROS Gallery within the scope of CI Photo Focus. This series contains images of both the fragility of the body and how resilient it actually is throughout the time it spends on earth. As you mentioned, we see scars and tears on the body in these photographs. While producing this series, the thought "If there is a wound, there is an opportunity to heal" was always on my mind.

In the movie "Crash", adapted by David Cronenberg from J.G. Ballard's novel, people loved each other's scars and lusted after each other's wounds. Is there a similar wound loving situation in this series? 

“Crash” is truly an extraordinary movie. It is possible to talk about loving wounds. But beyond that, those wounds actually turn into an experience that connects us to each other. This is very close to the feeling of “If we are all alone, we are also together in our loneliness”. The wounds and scars we receive connect us to each other.

What is your relationship with photographing the body? It seems to me that you are more interested in the parts and curves of the body, rather than the whole, and you produce it that way. Why?

Looking at other people's bodies is a very sensitive issue that is only possible with their permission. Moreover, the presence of the camera requires re-establishing all balances. I think this quite intimate togetherness is balanced by the part-whole relationship. Additionally, when I progress with the pieces, the bodies and traces become anonymous.