September 2024 | Vol 13 TURKISH BELOW MERT SARI ‘When the lightning began to flash around the Altar of Zeus…' Your roots are older in the Northern Aegean because of your family. Where do you think this region has evolved to? Yes, although I am relatively young as a local of the area, the fact that my parents brought me here as a child led to an interesting 30 years of experience. In my first memories, there were few investments in Yeşilyurt Village, few hotels and few places to go and stay in the rest of the region. Just as these have increased today and similar and dissimilar projects and dreams came true from Babakale to Ayvalık, they will continue to diversify and increase in the same way. My hope is that while these are happening, the traditional values of the region will be preserved. With the increase of the villagers, who are the real owners of the region, the thousands of years of harmony and peacefulness of the İda Mountains can continue for a long time... What do you like best about the area? Its rain, its lightning! Many mythological stories have been told over the years on these lands, which have a very strong energy in general. Writers, artists, thinkers and gods have always lived, traveled and observed here, especially in Greek mythology. When the lightning began to flash around the Altar of Zeus above the village of Adatepe, when all the valleys of the İda Mountains were illuminated by these lightnings, and to experience the nourishing relationship of a heavy rain with nature, especially if there is a fireplace burning in the house, they have always been my favorite moments of the region! What are your favorite places? The Ida Mountains themselves! Forests, waterfalls, creeks... Everywhere you see when you enter any forest, without looking for a hiking trail. Anywhere you can go. My only advice is any route in the middle of nature. And, Yeşilyurt Village Coffee is a must! Here, everyone here loves their village the most. What do you think about your village Yeşilyurt? Each village experiences Ida Mountains differently, with its ancient habits, villagers, investors, that is, their 'outsiders' as the villagers say. Each village has its own beauties and caracteristics. Likewise, the difficulties... And at the end of the day, if we take into account the universal law of "keep your shop and your shop will keep you", Yeşilyurt Village is the best cared, worked and forged village of this region for many years in every sense. Therefore, Yeşilyurt is one of the most breathtaking villages in this region. HE CONTRIBUTED THE FESTIVALS TO COME TO THESE PLACES You created the “Assos Caz Maz” project. How do such projects contribute to the region? Caz Maz has been instrumental in bringing jazz music, festival and concert music, which didn't exist much in the region before, to these places. It humbly played a role in determining what would fit here, why, and how. It inspired investors, property owners, influential people to do similar things. When it is designed correctly and done accordingly, it has been and continues to be a work that shows that it can lead to completely different beautiful things for the whole region. Ailenden dolayı köklerin Kuzey Ege’de daha eski. Sence bu bölge nereden nereye doğru evrildi? Evet, bölgenin nispeten gençlerinden olmama rağmen, ailemin çocukken beni buralara getirmesi ilginç bir şekilde 30 senelik bir yaşanmışlığa yol açtı. İlk hatıralarımda Yeşilyurt Köyü’nde birkaç yatırım, otel ve bölgenin geri kalanında çok az gidilecek, kalınacak yer vardı. Bunlar günümüzde nasıl artış gösterdiyse ve Babakale'den Ayvalık'a kadar birbirine benzeyen ve benzemeyen projeler, hayaller gerçekleştiyse, aynı şekilde çeşitlenerek artmaya devam edecek. Ümidim; bunlar olurken bölgenin geleneksel değerlerinin de korunması. Yörenin gerçek sahibi olan köylülerin de çoğalmasıyla Kaz Dağları'nın binlerce yıllık ahenginin ve asudeliğinin uzun süre daha devam edebilmesi… Bölgenin en çok nesini seviyorsun? Yağmurunu, şimşeğini! Genel anlamda çok kuvvetli bir enerjisi olan bu topraklar üzerinde yıllar boyu birçok mitolojik hikâye anlatılmış. Yazarlar, çizerler, düşünürler ve tanrılar; özellikle Yunan mitolojisinde hep buralarda yaşamış, gezmiş ve görmüş. Adatepe Köyü'nün üstündeki Zeus Altarı’nın etrafında şimşekler çakmaya başladığında, Kaz Dağları'nın bütün vadileri bu şimşeklerle aydınlandığında ve beraberinde yağan kuvvetli bir yağmurun doğayla olan besleyici ilişkisini deneyimlemek, hele bir de evde şömine yanıyorsa, bölgenin her zaman en sevdiğim anları olmuştur! En çok sevdiğin yerler neresi? Kaz Dağları'nın kendisi! Ormanları, şelaleleri, çayları… Yürüyüş patikası aramadan, herhangi bir ormana girince, gördüğünüz her yer. Gidebildiğiniz kadar her yer. Tek tavsiyem, doğanın tam ortasındaki her türlü güzergâh. Ve ama, olmazsa olmaz Yeşilyurt Köy Kahvesi! Buradaki herkes kendi köyünü daha çok seviyor. Peki sen köyün Yeşilyurt hakkında ne düşünüyorsun? Her köy; geçmişten gelen yaşam alışkanlıkları, köylüleri, yatırımcıları, yani köylünün diliyle 'dışardan gelenleriyle' farklı yaşar Kaz Dağları'nı. Her köyün kendine göre güzellikleri, özellikleri var. Aynı şekilde zorlukları… Ve günün sonunda, evrensel kanun olan “Bakarsan bağ olur, bakmazsan dağ" sözünü dikkate alırsak, Yeşilyurt Köyü her anlamda bu bölgenin uzun yıllar boyu en iyi bakılmış, işlenmiş ve nefes verilmiş köyü. Dolayısıyla Yeşilyurt, bu bölgeye istikrarlı bir şekilde en çok nefes veren köylerin başında gelir. FESTİVALCİLİĞİN BURALARA GELMESİNE VESİLE OLDU “Assos Caz Maz” projesini yarattın. Bu tür projeler bölgeye nasıl katkı sağlıyor? Caz Maz, öncesinde bölgede çok da olmayan caz müziğinin, festivalciliğin, konserciliğin buralara gelmesine vesile oldu. Naçizane; buralara neyin, neden ve ne şekilde yakışacağını belirleyen bir rol oynadı. Yatırımcılara, mekan sahiplerine, nüfus sahibi insanlara benzer işler yapmak için ilham verdi. Doğru kurgulandığı ve gereği ona göre yapıldığı zaman bölgenin tamamı için bambaşka güzel şeylere vesile olabildiğini gösteren bir iş oldu, olmaya da devam ediyor. for more Print VOL XIII - AEGEAN & MEDITERRANEAN EDITION 2024 Out of Stock Add to Cart

February 2025 | PEOPLE AURELIEN RIVOIRE PASTRY MUST EVOLVE with the TIMES words Alp Tekin This Friday, we are hosting an exclusive Afternoon Tea at Shangri-La Bosphorus Istanbul, where we will explore the exquisite chocolate craftsmanship of Alléno & Rivoire Chocolatiers with the presence of the brand’s co-founder, renowned French pastry chef Aurélien Rivoire. The star of this inspiring and delicious event, Chef Aurélien Rivoire, worked as the Pastry Chef at Yannick Alléno’s three-Michelin-starred Pavillon Ledoyen for eight years before partnering with Chef Alléno in 2021 to establish the Alléno & Rivoire chocolate brand. Located at 9 Rue du Champ de Mars, Paris, Alléno & Rivoire offers a variety of chocolate creations, including fruit confits, pralines, and ganaches. Chef Rivoire will share the secret behind his chocolates made with birch sugar extract, known for both their exceptional taste and health benefits. A MUCH LOWER GLYCEMIC INDEX How did the idea of making chocolates healthier with birch sugar extract come about? I have always wanted to combine indulgence with real nutritional balance. My goal was to modernize pastry-making with a more contemporary approach, in line with today’s lifestyles and needs. Early on, I realized that sucrose could prevent flavors from fully expressing themselves. Initially, I created desserts for those looking to reduce their sugar intake. Over time, this vision expanded: Why not completely rethink our approach to sugar? Birch sugar, or xylitol, has a much lower glycemic index, which means it does not cause blood sugar spikes and allows for a healthier tasting experience. More importantly, it enhances the raw flavors: the subtle bitterness of grapefruit, the natural sweetness of strawberries, the intensity of cocoa… Without excessive sugar, ganaches become more intense, purer, and achieve perfect balance. My goal is not to overwhelm the palate with sugar, but to awaken it to the nuances and textures of each ingredient. How does your approach differ from traditional pastry-making? My vision is built on a balance between tradition and modernity. French pastry is an exceptional heritage, but it must evolve with the times. We no longer eat the same way we did in the 1960s. Our expectations and needs have changed, and we must respond to these changes with both creativity and precision. This awareness developed in both my personal and professional life. For years, I was so focused on creating extraordinary desserts for my clients that I neglected my own nutrition. When I removed refined sugar from my diet, I lost 15 kg and rediscovered a completely different relationship with indulgence—one that is more balanced and fair. I want to show that a dessert can be intense, indulgent, and satisfying while still being mindful of nutritional balance. BIRCH SUGAR HAS A UNIQUE STRUCTURE How does birch sugar affect the taste and texture of chocolate? Birch sugar has a unique structure that allows raw ingredients to shine. It brings out the full depth of hazelnut in a praline, the explosive freshness of grapefruit in a confit, and the roundness of vanilla in a chocolate sauce. Its sweetness is more subtle and less overpowering than sucrose, which forced me to completely rethink my technical approach. I had to rewrite everything I knew about pastry, chocolate-making, confectionery, and even ice cream, developing new structures and balances. It is a real challenge, but also an endless source of creativity. Some of your most innovative chocolate creations? - Vanilla Pod: A visually striking illusion dessert that replicates a vanilla pod with an intense vanilla caviar center. I also incorporated this concept into the small heart-shaped chocolates from the Valentine’s Day collection, symbolizing the tender heart behind the chocolatier I am. - Alléno & Rivoire Fruit Confits: A revolutionary approach that preserves the texture and aroma of fruits without adding sucrose, maintaining their pure essence. - Less caramelized, mineral-infused pralines: A praline where sugar does not dominate but rather supports the raw ingredients. The Sticks collection is a perfect example of this approach. What drew you to this profession, and how has your career evolved? Meeting Yannick Alléno in 2013 was a turning point in my career. Before that, I was a highly technical and serious pastry chef. Alléno taught me to be more instinctive, focusing on taste and emotion. THE FUTURE OF PASTRY How do you see the future of pastry in terms of healthier alternatives and new dietary trends? The future of pastry will rest on three pillars: Respect for ingredients, Respect for the human body, Respect for the planet. The biggest challenge ahead is to completely rethink our foundations. We must reinvent the puff pastry, choux pastry, and meringue of our time. We need to develop new textures and new ways to enhance ingredients, all while reducing our environmental impact. Pastry must be aligned with the times we live in. DENGELİ HAZ PEŞİNDEKİ PASTA ŞEFİ Bugün Shangri-La Bosphorus Istanbul’da, Alléno&Rivoire Chocolatiers'ın muhteşem çikolata sanatını markanın kurucu ortaklarından ünlü Fransız Pasta Şefi Aurélien Rivoire katılımıyla birlikte keşfedeceğimiz özel bir ‘Afternon Tea’ye ev sahipliği yapacağız. Bu lezzetli etkinliğin kahramanı şef Aurélien Rivoire, Yannick Alléno'nun üç Michelin yıldızlı Pavillion Ledoyen'inde 8 yıl boyunca Pasta Şefi olarak çalıştıktan sonra, 2021 yılında Şef Alléno ile iş birliği yaparak Alléno&Rivoire çikolata markasını kurdu. Huş ağacı kabuğu özünden yapılmış, hem lezzet hem de sağlık açısından öne çıkan çikolatalarının sırrını şef Rivoire bizimle paylaşıyor. ÇOK DAHA DÜŞÜK GLİSEMİK İNDEKS Çikolataları huş ağacı kabuğu özüyle sağlıklı hale getirme fikriniz nasıl ortaya çıktı? Lezzeti her zaman gerçek bir besin dengesiyle buluşturmayı istemişimdir. Amacım, pastacılığı daha çağdaş, günümüz yaşam tarzlarına ve ihtiyaçlarına uygun bir yaklaşımla modernize etmekti. Oldukça erken bir dönemde sakaroz kullanımının tatların ortaya çıkmasını engelleyebileceğini fark ettim. Önce şeker tüketimini azaltmak isteyenler için tatlılar hazırlamaya başladım. Daha sonra bu düşüncem geniş bir vizyona dönüştü: Neden şeker konusundaki yaklaşımımızı yeniden inşa etmeyelim? Huş ağacı şekeri ya da Ksilitol, çok daha düşük glisemik indekse sahiptir. Bu sayede kan şekeri dalgalanmalarına neden olmaz ve daha sağlıklı bir tat deneyimi sunar. Ama en önemlisi, ham tatlara alan açmasıdır: Greyfurtun hafif acılığı, çileğin doğal tatlılığı, kakaonun yoğunluğu… Fazla şeker olmadan ganajlar daha güçlü, daha saf hale gelir ve mükemmel bir denge yakalar. Hedefim, damak tadının şekerle doygunluğa ulaşması değil, lezzetlerin ve dokuların tüm inceliklerini keşfetmesini sağlamak. Pastacılığa yaklaşımınız başka hangi açılardan farklı? Vizyonum gelenekle modernite arasındaki denge üzerine kurulu. Fransız pastacılığı eşsiz bir miras, ancak evrilmesi gerekiyor. Günümüzde artık 1960’lardaki gibi beslenmiyoruz. İhtiyaçlarımız değişti. Bu değişime hem yaratıcılık hem de titizlikle yanıt vermek gerekiyor. Bu farkındalık hem kişisel hem de profesyonel hayatımda paralel oluştu. Yıllarca müşterilerim için harikalar yaratmaya o kadar odaklandım ki, kendi beslenmemi ihmal ettim. Rafine şekeri hayatımdan çıkardığımda 15 kilo verdim ve lezzetle kurduğum ilişkiyi yeniden keşfettim: Daha dengeli, daha adil bir haz anlayışı! Bir tatlının lezzetli ve aynı zamanda besin dengesi açısından özenli olabileceğini göstermek istiyorum. HUŞ AĞACI ŞEKERİ ÖZEL BİR YAPIYA SAHİP Huş ağacı şekeri çikolatanın tadı ve dokusunu nasıl etkiliyor? Huş ağacı şekeri, ham maddelerin gerçek lezzetlerini öne çıkarmasına olanak tanıyan özel bir yapıya sahip. Pralin içinde fındığın tüm derinliğini hissetmesini, bir greyfurt reçelinin ağızda patlamasını ya da çikolatalı bir sosun içindeki vanilyanın tüm yuvarlaklığını hissettirmesini sağlıyor. Tatlılığı daha ince, sakaroz kadar baskın değil. Bu da beni teknik açıdan tamamen farklı bir yaklaşım benimsemeye itti. Pastacılık, çikolata yapımı, şekerleme ve hatta dondurma konularında tüm bildiklerimi yeniden düşünmek zorunda kaldım. Bu büyük bir zorluk, ama aynı zamanda sonsuz bir yaratıcılık kaynağı! En yenilikçi çikolata kreasyonlarınızdan bazıları nelerdir? - Vanilya Çubuğu: Vanilya çubuğunun bire bir görünümüne sahip, merkezinde yoğun bir vanilya havyarı barındıran etkileyici bir illüzyon tatlısı. Bu fikri Sevgililer Günü koleksiyonundaki küçük kalp şeklindeki çikolatalara da uyguladım—çikolatacının arkasındaki yumuşak kalbi simgeleyen bir detay. - Alléno&Rivoire Meyve Konfitleri: Meyvenin dokusunu ve kokusunu tamamen koruyarak, sakaroz eklemeden muhafaza etmeyi mümkün kılan devrim niteliğinde bir yöntem. - Daha az karamelize edilmiş, mineralleştirilmiş pralinler: Şekerin ana unsur değil, ham maddeyi destekleyici bir unsur olarak kullanıldığı bir pralin anlayışı. Sticks bu yaklaşımın mükemmel bir örneği. PASTACILIK ÇAĞIMIZLA UYUMLU OLMALI Sizi bu mesleğe çeken şey neydi ve kariyeriniz nasıl şekillendi? 2013’te Yannick Alléno ile tanışmam kariyerimde dönüm noktası oldu. Ondan önce teknik açıdan güçlü, ama oldukça ciddi bir pastacıydım. Alléno bana daha içgüdüsel olmayı, tat ve duyguyu merkeze koymayı öğretti. Sağlıklı alternatifler ve yeni beslenme anlayışları açısından pastacılığın geleceğini nasıl görüyorsunuz? Pastacılığın geleceği üç temel üzerine kurulu olacak: Ürüne saygı, insan vücuduna saygı ve gezegene saygı. Önümüzdeki en büyük meydan okuma, temel reçetelerimizi baştan düşünmek olacak. Günümüzün milföy hamuru, choux hamuru veya beze tariflerini yeniden keşfetmeliyiz. Yeni doku ve yöntemler geliştirerek malzemeleri en iyi şekilde nasıl öne çıkarabileceğimizi düşünmeliyiz. Bunu yaparken de çevresel etkileri en aza indirmemiz şart. Pastacılık, çağımızla uyum içinde olmalı.

August 2022 | People | Vol VII CLICK FOR ENGLISH TANER CEYLAN’IN OLİMPOS DÜŞLERİ Words + Photos Onur Baştürk Birkaç gün önce acayip bir rüya gördüm diye heyecanla anlatmaya başladı Taner: “Kalabalık bir yerdeydik. Karanlıktı. Herkes partiliyordu. Alp’e (İşmen) gökyüzünde Küçük Ayı takımyıldızını göstermeye çalışıyordum. Ama gökyüzünde bulutlar vardı. Sonra bulutlar açılmaya başladı. Hani uydu görüntüleri olur ya, dünyanın gece halini gösterirler. Tıpkı onun gibi gökyüzünde başka bir gezegenin kıtası göründü. Herkese bağırmaya başladım. Yukarı bakın, yukarı bakın diye… Herkes kafasını kaldırdı. Çok acayip bir duyguydu. Dünyadan başka bir yerde, başka bir gezegendeki yepyeni bir kıtaya bakıyorduk. Alp burada mısın dedim, bana bir dokun. Öp beni dedim. Sarıldık birbirimize. Çünkü sonrasında ne olacağını hiç kimse bilmiyordu. Sadece böyle kalakaldık. Tam o sırada uyandım. İşte şu an bu evde o duygudayım. Yeni bir keşif, yeni bir hayat. Yeni bir şey başladı”. Taner düşünü öyle iştahla anlatmıştı ki, karşımda tüm görkemiyle duran Tahtalı (ya da esas ismiyle Olimpos) Dağı’na bakarak ben de gündüz gözüyle benzer düşlere dalıp gitmiştim. Yeni bir kıta, yeni bir düş ve yeni bir hayat. Olimpos’un düşleri bile kuantum sıçramalı, başka boyutlara açılan şamanik kapıları anımsatıyor. Tıpkı Taner’in Olimpos’taki evi gibi… RÜYASINDAKİ YERLERDEN GEÇTİĞİNİ FARKEDER VE… Yapımı tam altı yıl süren Olimpos’taki bu evin hikâyesinin başlangıcı da yine bir rüyayla bağlantılı. Yıllar önce gördüğü rüyasında Taner, havadan süzülerek gökten bir vadiye iner. Altında yemyeşil bir ormanın alabildiğine uzandığını görür ve orada yürümeye başlar. Bu etkileyici rüyayı hiç unutmayan Taner, bir yaz günü Olimpos’ta Alman bir kadınla tanışır. Gençliğini Anadolu köylerinde gönüllü olarak ilkokul inşa ederek geçirmiş, daha sonra Sahra Çölü’nde Bedevilerle mistik turlara çıkmış, sonunda Sufi bir dedenin ona verdiği isimle hayatına devam etmiş Zamyat’la... Kısa sürede Zamyat’la arkadaş olur ve bir gün onunla ormanda yürüyüşe çıkar. Zamyat onu Çıralı’nın pek bilinmeyen bir orman yoluna götürür. Yürüyüş başlayınca daha önce hiç görmediği vadiler, sarp uçurumlarla karşılaşır Taner. Çok geçmeden farkeder: Unutamadığı rüyasındaki yerlerden geçmektedir! Yürüyüşün sonunda Zamyat, vadinin ucunda yeni yapılmış küçük beyaz evi gösterir. Eve gelip kapıyı çalarlar. İçeri girmez girmez Taner eve vurulur ve burayı satın almak ister. Evin sahibi Ali Dede bu evi oğluna yaptırdığını, oğlunun geliniyle beraber gelip bu evde yaşayacağını söyler. Taner anlık bir kararla Ali Dede’ye, “Fikrini değiştirecek olursan beni ara” deyip numarasını bırakır. İki hafta sonra New York’tayken Taner’in telefonu çalar. Arayan Ali Dede’nin oğludur. Müjdeli bir haberi vardır. Taner evi önce kiralar, aylar sonra da evle beraber 300 zeytin ağacının olduğu Olimpos Dağı’na bakan düşünde gördüğü bu araziyi satın alır. ŞEHİR BAĞIMLILIĞIM SONA ERDİ Son bir yılı tamamen Olimpos evinde geçirmiş Taner. “Kışın çok romantikti” diyor, “O kadar çok yağmur yağdı ki… Yağmur yağınca burası çok fantastik oluyor. Gördüğün vadiden oradan oraya bulutlar akmaya başlıyor. Fırtına olduğu zaman evden çıkamadık, ama olmadığı zamanlarda bol bol yürüyüş yaptık". Taner’in Olimpos evi üç bölümden oluşuyor. Ana ev, atölye ve depo. Ana evin tam karşısında Taner’in atölyesi var. Sonbaharda açılacak yeni sergisinin işlerini bu atölyede tamamlıyor Taner: “Üretmeye başlayınca daha da iyi oldu burası. Şehir bağımlılığımın tamamen bittiğini gördüm. Bir de İstanbul’da olduğumdan daha sosyalim burada. İstanbul’daki atölyede 8-9 ay geçirir, orada çalışıp yatardım. Burada ise yeni arkadaşlar, dostlar, Beycik tarafına gidip gelmeler, yemekler, partiler… 20 yıldır tiyatroya gitmemiştim. Antalya’da tiyatroya gittim. Alp’e de söyledim, ben bu kadar sosyal biri değildim diye. Başka bir hayat başladı yani”. SOBA TEMİZLEYEMEM, KLİMA HİÇ BANA GÖRE DEĞİL Taner’in aslındaki ilk baştaki fikri Ali Dede’nin oğluna yaptırdığı o beyaz evi düzeltip içinde yaşamakmış. Olimpos evinin mimarı Serpil Bayar Arıcı’ya bu fikirle gitmiş. “Pencereleri büyütelim, ışık alsın, orada resim yapayım istiyordum. İlk başta fikir oydu. Serpil Hanım tamam dedi, ama önce tapuya bir bakalım. Tapuya bakınca gördük ki, yol evin içinden geçiyor! Eski ev sahibi tapuya gitmemiş bile. Nasıl olsa burada oturuyorum diye. Serpil Hanım, sen yabancısın bu ilerde sana dert olur dedi, her şeyi kuralına uygun yapalım… Eski evi yıkıp yeni bir ev yapmamı önerdi. Ama önce sağlam bir istinat duvarı yapılmasını şart koştu. Çünkü arazinin meyli çok fazlaydı”. Böylece yeni evin inşaatı başlamış ve kaba inşaat yaklaşık dört yıl sürmüş. “Ben İstanbul’daydım, arada gelebiliyordum. Bu nedenle banyo dört kere sökülüp yeniden yapıldı. Benim yüzümden!” Olimpos Evi yerden ısıtmalı. O da yine Taner’in seçimi olmuş. “Ben soba temizleyemem. Klima hiç bana göre değil. Araştırdım, en uygun çözüm ısı pompasıydı. Çok ekonomik aynı zamanda. Buzdolabı gibi bir şey. Hani buzdolabının arkasındaki teller ısınır ya, o tellerin evin altında dolaştığını düşün. Soğuyunca da bu kez onu dışarı veriyor. O soğuğu da yazın klimalara verebiliyorsun”. Yazın Olimpos’taki oteller aktif bir şekilde kullanıma geçince bazen elektrik kesiliyormuş. Bu nedenle Taner’in kafasında güneş panellerinden elektrik üretme fikri var. “En azından ışıklarım yansın, televizyon olsun o bana yeter” diyor. Güneş panellerini ilerde hayata geçireceğinden bahsediyor. BENİM İÇİN MÜLKİYET DUYGUSU ÖNEMLİ Evin dikkat çekici unsurlarından biri de taşlar. “Çok iyi bir taş ustasına denk geldik” diyor Taner, “Limra taşı kullandı ve hepsini tek tek döşedi. Ustayı o konuda rahat bıraktım. Son dakikada atölyenin olduğu yapıyı da istedim. O kısım aslında boş bir terastı. Taş ustası dedi ki, buraya taş yapamayız, kaldırmaz. Ama çok iyi bir malzeme bulacağını söyledi. Alaçatı dekoru verilerek yapılmış dökme beton. Usta öyle bir döşedi ki, gerçekten Alaçatı taşı gibi oldu. Üstelik hafif”. Tüm arazinin etrafını duvarla çevirdiğinde ise köylü tepki göstermiş, “Açık kalsın, neden her yeri kapatıyorsun?” diye. “Benim için mülkiyet duygusu çok önemli” diyor Taner, “Boğa burcuyum, ondan sanırım. İstanbul’daki evimin de her yeri duvarla kaplıydı. Köylü burada buna alışık değil. Ama şimdi alışıldı, herkes duvar yapmaya başladı”. HER ŞEY TIKIŞ TIKIŞ OLSUN İSTEDİM Olimpos Evi’nin iki yatak odası vintage avizelerle hayli şıkırtılı bir görünümde. Evin tüm duvarları ise sanat galerisi gibi. Her yerden bir resim, obje ya da heykel fışkırıyor. Taner evin bu tatlı kaotik ambiyansından dolayı mutlu. Çünkü İstanbul’da yaşadığı ev bunun tam tersiymiş: “İstanbul’da 15 yıl kokpit gibi bir evde yaşadım. Galerist dönemimdi. Her şey çok steril, çok beyazdı. Galerist’in içi gibiydi. Mobilya yoktu. Bir hostes arkadaşım, ‘Sen resmen kokpitte yaşıyorsun, o yüzden buraya gelince hiç yabancılık çekmiyorum’ demişti! Boğa burcu olduğum için o yalınlıktan sıkıldım. Dolayısıyla bu evde her şey tıkış tıkış olsun, her yere eserler asılsın ve nesnelerle dolsun istedim”. İLK BAŞTA O SORUMLULUK KORKUTTU Zeytin ağaçlarının arasında gezinip Olimpos Evi arazisinin aşağıdaki bölümlerine indikçe farkediyorum, burası gerçekten büyük! “Koca arazinin sorumluluğu ilk başta korkutmadı mı?” diye soruyorum Taner’e. “İlk başta korkuttu. Her şeyi asistanıma yıkıyordum. O gelip yapıyordu. O ayrılınca nasıl olacak diye düşündüm, ama oluyormuş. Ustalar artık kardeşim gibi oldu. Demircim, ahşapcım geliyor. Her şeyi tatlı, keyifli bir hale dönüştürdük. Bahçe sulamak şu an günün en şahane şeyi. Alp zaten ektiği çamlara aşık. Bostan da ondan sorumlu. Ev kendi kendini yaratmaya başladı. Yaşayan bir organizma gibi”. Arazinin etrafına dikilmiş servi ağaçları ister istemez bana Toskana’yı anımsatıyor. Taner’e bu hissimi söylüyorum, beni doğruluyor: “Evin yapımı sırasında İtalya’ya gitmiştim. Gerçekten İtalya’nın köyleri delice. Servi ağaçları birer heykel gibi, muazzam. O seyahat sırasında dedim ki, kesinlikle serviler arazide olmalı. İtalya dokusuyla Antalya’yı birleştirmek istedim. Bol palmiye ve hurma ağaçlarıyla servileri. Beş yıl sonra palmiye ve hurmaların büyüdüğünü düşün, bambaşka olacak". Tamamı için... Print VOL - VII SUMMER 2022 Out of Stock View Details

January 2024 | Vol 11 english below M A L L O R Q U I N S words Robyn Alexander photos Greg Cox/Bureaux production Sven Alberding M allorca, yüzlerce yıldır adanın doğal cazibesinin gücünü hisseden sayısız ünlü sanatçıya ev sahipliği yaptığı için ziyaretçileri ve tabii ziyaretçilerinin şöhreti ile ünlü. 20. yüzyılda ressam Joán Miró ve şair Robert Graves burada yaşamayı benimseyenler arasındaydı. Son yıllarda ise Annie Lennox’tan Stephen Fry’a kadar pek çok ünlü yaratıcı adanın müdavimi oldu. Elbette doğma büyüme Mallorquin olan ve hayatları boyunca burada yaşamış olanlar da var Sanatçı çift Adriana Meunié ve Jaume Roig gibi. Adriana tekstil işleri, Jaume ise resim, heykel ve seramik yapıyor. Her ikisi de Mallorca’nın manzarası ve çevresi için “kimliğimizin bir parçası” diyor. “Bizim için burası ‘dünyanın en iyi yeri’ değil, sadece bildiğimiz ve bağ kurduğumuz bir yer, çünkü burayı doğduğumuzdan beri tanıyoruz”. Çift, Mallorca’nın güneyindeki Campos’ta bulunan evlerinde ayrı ama bitişik stüdyo alanlarında yaşıyor ve çalışıyor. Ev ve stüdyo binaları aslında bir dizi eski ahırdan oluşuyor. Adriana ile Jaume burayı yavaş yavaş kendilerine ait bir yer haline getirmiş. “Mekanları ihtiyaçlarımıza göre uyarlamayı her zaman seviyoruz” diyor Adriana, “Ama bunu kendi başımıza yaptığımız için fazladan bir sürü iş çıkıyor”. Çiftin birlikte yaşadığı keçi Petit ve köpek Tota’nın yanı sıra koyunlar, kediler ve tavuklardan oluşan hayvanlar da günlük bakım gerektiriyor. O nedenle Adriana’nın, sanatçı olmak dışında bir iş yapıyor olsaydı “Kesinlikle bir şekilde hayvanlarla çalışırdım” demesi şaşırtıcı değil. Çiftin evleri ve çalışma alanları estetik açıdan topraksı ama hafif. “Biz her zaman bir alanın görsel olarak temiz ve boş olmasına, eski yapısını korumasına bakarız” diyen çift, geleneksel Mallorquin mimarisine duydukları sevgiyi doğal malzeme ve dokularla birleştirmiş. Adriana ve Jaume birbirine yakın çalışıyor olabilir, ama günlük pratikleri açısından tercihleri farklı. Jaume değişimi ve çeşitliliği seviyor: “Seramik yaptığım dönemler oluyor, sonra resim yapmaya ve hatta oyma gibi yeni şeyler denemeye zaman ayırmam gerekiyor” diyor. Öte yandan Adriana, tekstil işi yapma sürecinin tamamından keyif aldığını ve bir konsept oluştuğunda hızla ilerlediğini söylüyor: “Bir parçaya başladığımda bittiğini görmek istiyorum ve her aşama benim için önemli”. Peki nelerden ilham alıyorlar? Jaume her şeyden önce Mallorca’nın yetiştirdiği büyük sanatçılara atıfta bulunuyor. “Rafel Joan, Ferrán Aguiló, Margalida Escalas, Peter Marquand ve Josefina Pino gibi 80’li ve 90’lı yılların Mallorquin sanatçılarını seviyorum” diyor. “Joan Miró benim için her zaman bir referanstır. Isamu Noguchi de öyle”. Adriana da Miró’nun sanatı ve hayatının büyük bir hayranı olduğunu söylüyor. Aynı zamanda heykeltıraş Ruth Asawa’yı da “kendine özgü benzersiz ifadesi” nedeniyle çok takdir ettiğini ekliyor. Bir de seramikçi Hans Coper’in şiir gibi eserlerini… M allorca is famous for its visitors – and the fame of its visitors – as it has played host to a myriad renowned artists, musicians who have felt the force of the island’s natural attractions over hundreds of years. The artist Joán Miró and the poet Robert Graves were among the 20th century’s adopters of Balearic island living, while in recent decades, Annie Lennox to Stephen Fry have been regulars. But of course there are also many born-and-bred Mallorquins, locals who have lived here all their lives, and among them are artists Adriana Meunié and Jaume Roig. Adriana creates textile works, while Jaume makes paintings, sculptures and ceramics. For both of them, the landscape and environment of Mallorca “is simply part of our identity,” they say. “For us it’s not like it’s ‘the best place in the world’, it’s simply the one we know and connect with because we have known it since forever”. The couple live and work in separate but adjacent studio spaces at their home base in Campos, in southern Mallorca – a place that is a study in earthy simplicity in its own right. The house and studio buildings were originally a set of old cowsheds, and Adriana and Jaume have gradually made the place their own. “We always like to adapt spaces to our needs,” says Adriana, “but as we do it on our own, it’s a lot of extra work”. Also requiring consideration and daily care is the small menagerie of animals that lives with the couple, which includes Petit the goat and Tota the dog, plus various sheep, cats and chickens – almost all of which are rescue animals. Not surprising, then, when Adriana says if she were doing something other than being an artist by trade, “I would definitely be working with animals in some way”. Aesthetically, the couple’s home and working spaces feel earthy, yet light. “We always look for [a space] to be visually clean and empty, and to retain its antique construction,” they say. The couple share a love for traditional Mallorquin architecture, and a core of simplicity in design is also very evident in their work as artists. The couple might work close to one another, but their preferences in terms of their everyday practice differ. Jaume likes change and variation: “I do periods of making ceramics, then I need some time spent painting, and even trying new things like carving,” he says. On the other hand, Adriana relishes the entire process of making one of her textile works, she says, and proceeds rapidly once a concept is in place.“When I start a piece I want to see it done, and every stage is important”. And what inspires them? First and foremost, Jaume references the great artists Mallorca has produced. “I love Mallorquin artists from the 80s and 90s, including Rafel Joan, Ferrán Aguiló, Margalida Escalas, Peter Marquand and Josefina Pino,” he says. “Joan Miró is always a reference for me, and Isamu Noguchi as well.” Adriana is also a great admirer of “Miró’s art and life,” she says, adding that she much appreciates sculptor Ruth Asawa too, “because she found her own and unique expression, and ceramicist Hans Coper, because I think his pieces are like poems”. for more Print VOL - XII SPRING 2024 Out of Stock Add to Cart

April 2022 | People TR BELOW a FULLY GREEN MEDIA PLATFORM words Onur Baştürk Imagine a media platform where the sole focus is on green projects that inspire the entire planet. They capture and showcase these projects, regardless of where they are in the world, introducing both the projects and their creators to a global audience. Their mission? To highlight people and organizations making an effort to tackle environmental issues, no matter how small, and to spark a positive movement. Sounds like a dream media platform? Well, it already exists! Meet Going Green Media, a UK-based initiative. Founded in 2019 by Ben, an architecture graduate, Going Green Media has documented sustainable innovations and projects in countries like Spain, Singapore, Indonesia, the UK, and Denmark. Here, Ben and Ciara—who later joined the team—share the story of Going Green Media. GOING GREEN: A SOURCE OF ECO-POSITIVITY When did the idea for Going Green Media first come to life? BEN: It all started as a domino effect for us. I studied architecture and went vegan in 2019. Ciara had gone vegan much earlier and grew up surrounded by nature in Florida. Naturally, we both became aware of the harmful impact of animal agriculture on climate change. CIARA: When Ben started Going Green in 2019, the initial focus was solely on sustainable architecture. When I joined the team in 2020, we realized there was immense potential to cover many facets and opportunities within sustainability. Ben: We wanted to be a genuinely positive voice. Instead of fixating on the world's grim trajectory, we aimed to highlight the fact that there are people around the world—whether on a global scale or in their own small ways—making a difference. That’s why our goals continue to evolve. We want Going Green to be a source of eco-positivity. HELPING THE PLANET GOES BEYOND SIMPLE SOLUTIONS Among all the projects you’ve documented so far, which one has impressed you the most? It’s impossible to pick a single favorite. Our mission is to explore sustainable ideas! Some of the projects we visit are super high-tech and developed by highly skilled engineers, doctors, and scientists. Others are grassroots initiatives led by ordinary people whose passion turned into transformative projects. What moves us most is the dedication and passion of the people we meet. What’s your workflow like? Do you evaluate requests you receive, or do you seek out green projects yourselves? We’re both incredibly committed and tenacious workers! At the heart of what we do is thoroughly researching every brand or project we collaborate with. This helps us stay true to our values in everything we produce. We never want to come across as influencers who promote products or campaigns purely for payment. Before filming a green project, we question everything—from their ethical practices to their track record. Sustainability has become such a buzzword in recent years that some brands use it to appear eco-friendly. What’s your take on that? The growing popularity of sustainable products and buzzwords has its pros and cons. There will always be profit-driven companies looking to exploit this trend. Brands that label themselves as eco-friendly without making meaningful changes to their production processes or environmental impact are the worst offenders. We often get approached by companies wanting us to promote their “sustainable” or “biodegradable” products. But a quick glance at their websites and social channels is often enough to reveal whether they’re genuinely planet-friendly or not. Helping the planet isn’t just about creating plastic-free or plant-based products. It’s also about how a company treats its employees and values the people providing raw materials for their products. We consider all of these factors. If a company has a “B-Corp” certification, it definitely increases our willingness to work with them. Is it challenging to travel to other countries to document projects? How do you fund these trips? We’re self-made and didn’t rely on financial support from our families. When we decided to launch Going Green, we kept working full-time jobs. We would take paid leave or use our free days for Going Green shoots. Most of our travel is still funded through ad revenue and sponsorships from charitable organizations. TAMAMEN YEŞİL bir MEDYA Şöyle bir medya düşünün: Odaklarında sadece tüm gezegene ilham veren yeşil projeler var. Onları çekip yayınlıyorlar. Dünyanın neresinde olursa olsun farketmiyor, projenizi ve sizi tüm dünyaya tanıtıyorlar. Amaçları şu: Çevre sorunları konusunda hiçbir şey yapmamak yerine bir şey yapmaya çalışan insanları, kurumları ön plana çıkartmak ve pozitif bir hareket yaratmak…Böyle bir medya olabilir mi? Oldu bile! İngiltere çıkışlı Going Green Media. Mimarlık eğitimi almış Ben’in 2019'da kurduğu dijital platform Going Green Media şimdiye kadar İspanya, Singapur, Endonezya, İngiltere ve Danimarka gibi ülkelerdeki sürdürülebilir yenilikleri ve projeleri çekip belgeledi. Going Green Media’nın hikâyesini kurucusu Ben ve ekibe sonradan dahil olan Ciara beraber anlatıyor. GOING GREEN BİR EKO-POZİTİFLİK KAYNAĞI Going Green Media fikri ilk ne zaman ortaya çıktı? BEN: Tüm olanlar bizim için gerçekten domino etkisiydi. Ben mimarlık okudum ve 2019'da vegan oldum. Ciara ise çok daha önce vegan olmuş ve Florida'da doğayla çevrili bir yerde büyümüş. Dolayısıyla kendiliğinden hayvansal tarımın iklim değişikliği üzerindeki zararlı etkilerini öğrenmeye yönelmiştik. CIARA: Ben 2019'da Going Green'i başlatırken kanalın başlangıçta sadece sürdürülebilir mimariye odaklanmasını istedi. 2020'de benim ekibe katılmamla birlikte sürdürülebilirlik alanında birçok yönü ve fırsatı kapsamak için çok potansiyel olduğunu fark ettik. BEN: Gerçekten olumlu bir ses olmak istedik. Dünyanın kasvetli gidişatına odaklanmak yerine küresel olarak ya da sadece kendi içlerinde bir fark yaratmak için ellerinden gelenin en iyisini yapan insanlar olduğu gerçeğini vurgulamak istedik. Bu nedenle hedeflerimiz gelişmeye ve değişmeye devam ediyor. Going Green'i bir eko-pozitiflik kaynağı yapmak istiyoruz. Ana akım medyanın aksine ilham veren, çözüm üreten proje ve insanlara odaklanıyorsunuz. Çözüm üretenler sizce yeterli mi? Dünya bu inanılmaz yolculukta gerçekten daha yolun başında. Gidecek uzun bir yol var! Tanıştığımız birçok insan ve çektiğimiz yeşil projeler, çevre dostu bir geleceğin öncüleri. GEZEGENE YARDIM ETMEK BUNLARLA SINIRLI DEĞİL Çektikleriniz arasında şu ana kadar sizi en çok etkileyen kimin projesi oldu? Tek bir favori seçemeyiz. Çünkü amacımız sürdürülebilir fikirleri ele almak! Ziyaret ettiğimiz projelerden bazıları süper yüksek teknolojili ve son derece nitelikli mühendisler, doktorlar ve bilim insanları tarafından geliştirilmiş. Diğerleri ise sıradan insanların tutkulu projelere dönüşen işleri. Bizim için etkileyici olan tanıştığımız insanların tutkusu ve özverisi. Nasıl bir çalışma süreciniz var? Size gelen talepleri mi değerlendiriyorsunuz yoksa siz mi yeşil projeleri bulup çekiyorsunuz? İkimiz de son derece özverili ve inatçı çalışkanlarız! Bu nedenle işimizin özü birlikte çalıştığımız her markayı ya da projeyi derinlemesine incelemek. Böylece yaptığımız her şeyde değerlerimize bağlı kalabiliyoruz. Bir ürünü ya da kampanyayı sadece ücret karşılığı tanıtan influencer’lar gibi olmak asla istemiyoruz. Bu nedenle yeşil bir projeyi çekmeden önce onların etik anlayışlarından geçmiş performanslarına kadar her şeyi sorguluyoruz. Sürdürülebilirlik son yıllarda o kadar çok kullanıldı ki, bazı markalar bu kavramı kullanarak kendilerini çevreci gösterebiliyor. Ne dersiniz? Sürdürülebilir ürünlerin ve moda sözcüklerin popülaritesindeki artışın pek çok artı ve eksisi var. Bundan yararlanmak isteyen kâra aç şirketler her zaman olacak. Ürünlerinin üretim süreci ve satışının çevreyi nasıl etkilediğine dair önemli bir değişiklik yapmadan çevre dostu olarak kendini etiketleyen markalar ise gerçekten en kötüsü! "Sürdürülebilir" ya da “çözünebilir” ürünlerini tanıtmamızı isteyen şirketler bize de sıkça yazıyor. Ama gezegene yardımcı olamayacaklarını anlamak için web siteleri ve sosyal kanallarına hızlıca bir göz atmak yeterli. Çünkü gezegene yardım etmek sadece bir ürünün plastik içermemesi ya da bitki bazlı olmasıyla sınırlı değil. Yanı sıra o şirketin çalışanlarına nasıl davrandığı, ürün için ham madde sağlayan kişilere ne kadar değer verdiği de önemli. Tüm bunlara bakıyoruz. Hatta bir şirket “B-Corp” sertifikasına sahipse onlarla çalışma isteğimiz daha da artıyor. İngiltere dışındaki ülkelere gidip proje çekmek zor olmuyor mu? Finansmanı nasıl sağlıyorsunuz? Ailelerimizden finansal destek almadan kendi kendimizi yetiştiriyoruz. İkimiz de hibeler, burslar, krediler arayarak ve çalışarak üniversiteye girdik. Tanışıp Going Green'i başlatmaya karar verdiğimizde ikimiz de tam zamanlı işlerimizde çalışmaya devam ettik. Ücretli izin alarak ya da boş günlerimizde Going Green için çekimler yaptık. Seyahatlerimizin çoğunu reklam gelirlerinden ve hayırsever kuruluşlardan gelen sponsorluklarla finanse etmeye devam ediyoruz.

January 2024 | Vol 11 TURKISH BELOW the PIZZERIA in a VILLAGE of TEN words & photos Onur Baştürk Cemaller is a small village three kilometres away from Ayvacık district of Çanakkale. When I say small, I mean really small: It has 10 inhabitants. But that’s not what’s surprising. The real surprise is that this village with 10 inhabitants has a has a delicious pizzeria called Pizza Mera and it is not possible to visit the restaurant, which is only open on Fridays, Saturdays and Sundays, without a reservation. I have seen it with my own eyes: All the tables are full and those who have come all the way without calling for a reservation have to turn back. Pizza Mera’s secrets are the energy of Gizem-Erdem Kocaoğlu, the founders of the place, as well as the pizzas coming out of stone ovens and garnished with fresh products from the region. First of all, they work like busy bees. In their little restaurant at the top of the mountain, they have no other staff. Gizem makes the pizzas, Erdem is serving. They don’t want to hire waiters and expand the restaurant. They have no desire to be open on other days of the week. They want to have the time for themselves. Their biggest desire is to spend more time with their eight-year-old daughter Lal and of course to travel more in their caravan. WE’RE IN THE MIDDLE OF NO WHERE So why did they pick this place? The very beginning of the story is actually in Istanbul. Gizem and Erdem came to this region with their caravans while working in good positions at large companies, and then decided to stay. First they take over the management of Manici Farm. In Gizem’s words, “We left everything behind and came to the middle of nowhere”. Some time passes. This time they decide to leave the Manici Farm to do something for themselves. Gizem describes those days as follows: “Our purpose of coming to the region was quite different. We wanted to spend more time with our daughter. We had drifted away from that. So we started looking for places close to Ayvacık. Because Lal had to go to school. Soon we came to the village of Cemaller. No one knew about this place. Seven people lived there. Now there are ten, including us!” Four months after they settled in Cemaller, Gizem and Erdem completed both their house and the Pizza Mera in front of the house. The reason they opened Pizza Mera is that Gizem has been loving to make pizza for years. “There was a stone oven in Manici Farm. I was already making pizza for all the employees there from time to time. This way I could gain experience,” says Gizem. And now, the well-intentioned story of this former white-collar couple from Istanbul, and of course their pizzas, is causing many people from the region to flock to the village of ten. I think that is the source of inspiration behind their story: If you do something good, it doesn’t matter if you are on top of a mountain, people will find you and reward you. Çanakkale’nin Ayvacık ilçesine üç kilometre uzaklıkta küçük bir köy Cemaller. Küçük derken, gerçekten küçük: 10 kişi yaşıyor. Ama şaşırtıcı olan bu değil. Esas hikâye, 10 kişilik bu köyün Pizza Mera isminde nefis bir pizzacıya sahip olması ve sadece cuma-cumartesi ve pazar günleri açık olan restorana rezervasyonsuz gitmenin mümkün olmaması… Gözümle gördüm: Tüm masalar doluyor, telefonda aramadan onca yolu tepenler de geri dönmek zorunda kalıyor. Pizza Mera’nın sırrı, taş fırından çıkan ve yöredeki taze ürünlerle bezenmiş pizzaları kadar mekanın kurucuları Gizem-Erdem Kocaoğlu çiftinin enerjisi. Bir kere arı gibi çalışıyorlar. Dağın başındaki restoranlarında kendilerinden başka çalışan yok. Gizem pizzaları yapıyor, Erdem servisi. Garson alıp restoranı büyütmek istemiyorlar. Haftanın diğer günleri açık olmak gibi bir hevesleri de yok. Zaman onlara kalsın istiyorlar. Sekiz yaşındaki kızları Lal’le daha çok vakit geçirmek ve tabii karavanlarına atlayıp gezmek en büyük arzuları. HİÇLİĞİN ORTASINA GELDİK Peki neden burayı seçmişler? Hikâyenin en başı aslında İstanbul. Gizem ve Erdem kurumsal şirketlerde iyi pozisyonlarda çalışırken karavanlarıyla bu bölgeye geliyor, sonra da kalmaya karar veriyor. Önce Manici Çiftlik’in işletmesini üstleniyorlar. Gizem’in deyişiyle, “her şeyi bırakıp çat diye hiçliğin ortasına geliyorlar”. Aradan bir süre geçiyor. Bu kez kendilerine göre bir şey yapmak için Manici Çiftlik’ten ayrılmaya karar veriyorlar. Gizem o günleri şöyle anlatıyor: “Bölgeye geliş amacımız farklıydı. Kızımızla daha çok vakit geçirmek istiyorduk. Bundan sapmıştık. Böylece Ayvacık’a yakın yerler bakmaya başladık. Çünkü Lal’in okulu vardı. Derken Cemaller Köyü’ne geldik. Kimse burayı bilmiyordu. Yedi kişi yaşıyordu. Şimdi biz dahil on kişi oldu!” Gizem ve Erdem, Cemaller Köyü’ne yerleştikten dört ay sonra hem evlerini hem de evin önündeki Pizza Mera’yı tamamlıyorlar. Pizza Mera’yı açmalarının nedeni ise Gizem’in yıllardır pizza yapmayı seviyor oluşu. “Manici Çiftlik’te taş fırın vardı. Arada bir orada tüm çalışanlara zaten pizza yapıyordum. Bu sayede kilometre yapmış oldum” diyor Gizem. İLHAM VERİYOR Ve şimdi, eski beyaz yakalı İstanbullu çiftin bu iyi niyetli hikâyesi ve tabii pizzaları, bölgede yaşayan birçok insanın on kişilik köye akın etmesine yol açıyor. Bana kalırsa onların hikâyesinin ilham veren damarı bu: İyi bir şey yaparsanız, isterseniz dağ başında olun farketmez, insanlar mutlaka sizi bulup ödüllendiriyor. for more Print VOL - XI FALL & WINTER 2023-24 Out of Stock Add to Cart

January 2023 | Place & People | Vol VIII TR below ESRA KAZMİRCİ Words Alp Tekin Photos OB Your architectural office is in Arnavutköy, your house is in Rumelihisarı. What does living in Istanbul between these two favorite districts bring you and your profession? Especially about your house, you say, “When I come here, I get away from Istanbul and get into a holiday mood”. Why? After a long and busy day at the office, I want to go home right away! At this point, being close to home in a big city like Istanbul is a real luxury. From the moment I step into the neighborhood of our house, I feel a sense of peace. The fact that the location of my home and office is close to the environment where I spend my time also enables me to handle all my tasks in the hustle and bustle of daily life. At the same time, Arnavutköy is a good location in terms of proximity to the places I will socialize. Which places do you go to most? Bebek Otel, Bebek Balıkçısı, Salt, Melina Kantina, Adem Baba and Any. You are an interior designer who mainly does home-oriented projects. Which is your most memorable project? Generally, we aim to do the right things together with my team based on the question “How would I be happy in this house?”. Being on the hosts’ wavelength is also very important in the decoration of the house. As a matter of fact, in the house project we made in Rumelihisarı, the customer left himself completely to us in terms of design. This allowed us to be free in design. Thus, in line with the wishes of our customers, we prepared a space without compromising the visual character and decoration qualities, and without interfering too much with the existing setup, keeping the functionality in the foreground. What are the first three things you want to fix right away when you enter a house or space? Table, accessory arrangement on the table and pillows on the sofa! Mimarlık ofisin Arnavutköy’de, evin Rumelihisarı’nda. İstanbul’u bu iki gözde semt arasında yaşamak sana ve mesleğine neler kazandırıyor? Özellikle evin konusunda, “Buraya girince İstanbul’dan uzaklaşıp tatil havasına giriyorum” diyorsun. Neden? Ofiste geçirilen yoğun ve uzun bir günden sonra kendimi hemen eve atmak istiyorum! Bu noktada İstanbul gibi büyük bir şehirde ofisin eve yakın oluşu gerçek bir lüks. Evimizin mahallesine adım attığım andan itibaren içimi bir huzur kaplıyor. Ev ve ofis konumunun zaman geçirdiğim çevreye yakın olması da günlük hayat koşuşturması içinde her işimi halledebilmemi sağlıyor. Aynı zamanda Arnavutköy, sosyalleşeceğim mekanlara yakınlık bakımından iyi bir lokasyon. Daha çok hangi mekanlara gidiyorsun? Bebek Otel, Bebek Balıkçısı, Salt, Melina Kantina, Adem Baba ve Any. Ağırlıklı olarak ev odaklı projeler yapan bir iç mimarsın. En çok iz bırakan projen hangisi? Genelde “Ben bu evde nasıl mutlu olurdum?” sorusundan yola çıkarak ekibimle beraber doğru işler çıkarmayı hedefliyoruz. Ev sahipleriyle karşılıklı frekanslar da evin dekorasyonunda çok önemli. Nitekim Rumelihisarı’nda yaptığımız ev projesinde müşteri tasarım konusunda kendini tamamen bize bıraktı. Bu da tasarımda özgür olmamızı sağladı. Böylece müşterimizin istekleri doğrultusunda, mevcut kurguya çok müdahale etmeden, fonksiyonelliği ön planda tutarak, görsel karakter ve dekorasyon niteliklerinden ödün vermeden bir mekan yarattık. Bir ev ya da mekana girdiğinde hemen düzeltmek istediğin ilk üç şey ne? Tablo, masa üzeri aksesuar düzenlemesi ve kanepe üzeri yastıklar! Tamamı için... | For more... Print VOL - VIII FALL&WINTER 2022-23 Out of Stock View Details

Mayıs 2022 | İnsan | Türkiye YAĞIZ ACAR “Agartha’da Kapadokya’nın hikâyesinden kesitler var” Yazı | Timur Can Ersoy K apadokya bu yaz da farklı deneyimleri içinde barındıran festivallere ev sahipliği yapacak. Onlar arasında en popüler ve biletleri tamamen tükenen festival Echoes From Agartha. 29 haziran - 4 temmuz tarihleri arasında düzenlenecek olan festivali kardeşi Yalım’la beraber organize eden Yağız Acar, Agartha’nın hikâyesini anlatıyor. Echoes from Agartha’yı Nevşehir’de yapmanın sebebi nedir? Agartha’nın hikâyesi pandemiyle başladı. Pandeminin en yoğun yaşandığı, aynı zamanda Los Angeles’ta Floyd protestolarının olduğu dönemde üç yıl aradan sonra Türkiye’ye uçmaya karar verdim. Bu gelişim diğerlerinden çok farklıydı. Bu sefer iş stresi olmadan pandeminin durdurduğu dünyada keşif dolu bir yolculuk bekliyordu beni. Yaklaşık 12 yıl aradan sonra Türkiye’de uzun bir süre geçirdim ve bu inanılmaz coğrafyayı Nemrut’tan Mardin’e, Ege’den Akdeniz’e karış karış gezdim. Bu durakların sonuncusu Kapadokya’ydı. Buraya geldiğimde iç sesim bana çok heyecanlı bir şekilde fısıldadı, “Burası inanılmaz bir yer, Yağız burada hemen bir festival yap!” Kapadokya’daki festivali kurgularken nelerden ilham aldın? Mitoloji ve mistisizmden beslenir, tarihten ilham alırım. Kapadokya’daki hikâye tek başına zaten çok güçlü. Burası tarih boyunca Anadolu’nun ilk medeniyetlerinin hep merkezinde olmuş. Echoes From Agartha’da bu hikâyelerin hepsinden birer kesit veriyoruz. Bölge tarihinin ve kültürünün merkezde olduğu bir deneyim sunuyoruz. Bu organizasyonu planlarken hedeflediğin kitleye ulaşabildin mi? İlk yıldan itibaren bir anda global bir işe döndü Agartha. İstatistikler internet sitemizin günde dört binden fazla tıklama aldığını gösteriyor ve bilet satışları dünyanın her bir köşesinden geliyor. Bu yıl yine çok kozmopolit bir kitle ağırlayacağız. GERÇEKLİK İÇİNDE BİR RÜYA Özel parti ve etkinlikler düzenliyorsun. Yaptığın işi tam olarak nasıl özetlersin? Deneyim satıyoruz, gerçeklik içinde bir rüya. Elbette buralara kulüplerin dans pistlerini aşındırarak geldim. Kendimi bildim bileli hep müziğin içindeydim. Bizimkiler evde inanılmaz artistlerin albümlerini çalardı. Aile evim hep bir kulüp havasındaydı. Pink Floyd, Depeche Mode, Genesis’le yatıp kalkardık. O yaşta bu derecede iyi müziğe maruz kalmak insanı başka bir yöne doğru itiyor. Şimdiki jenerasyonun eğlence anlayışını nasıl buluyorsun? Artık iş kulüplerden çok farklı destinasyonlara kaydı. Aynı zamanda sadece müziğin merkezde olduğu değil; sanat, kültür ve destinasyonun ortasında dönen deneyimlere doğru bir trend izliyoruz. Yeni jenerasyon içinde biraz maceranın olduğu, yeni kültürler tanıyıp yeni şehirler deneyimleyeceği etkinlikler arıyor. Bu çok doğru bir anlayış, çünkü tüm duyulara hitap ediyorsun. Los Angeles’ta ne tarz organizasyonlar düzenliyorsun? Los Angeles’ta daha çok urban etkinlikler yapıyoruz. Bu kış son konseptimiz Club Gate’i hayata geçirdik. Club Gate konsepti aslında ayda bir ortaya çıkan pop-up bir kulüp. Farklı lokasyonlarda gerçek bir kulüp inşa ettik, ama sadece bir gece için…

December 2023 | Vol 11 ENGLISH BELOW GÖKTUĞ ÖZDEMİR BE ORIGINAL by PANERAI VOL- VII Ritz Carlton, W Hotel ve Hillside Su başta olmak üzere önemli markaların üst kademe pozisyonlarında çalıştıktan sonra bir süredir farklı yeme-içme markalarını aynı çatı altında toplayan, kurucu ortağı olduğun c-paces’le meşgulsün. Nedir bu c-paces? “Curated Social Spaces” olarak adlandırdığımız çatı markamızın kısaltması. Bir küratörün sergi ya da koleksiyona eser seçmesi gibi biz de içinde bulunduğumuz projelere değer katacak marka ve konseptleri seçerek yeni deneyim alanları yaratmak üzere yola çıktık. Yönettiğimiz projelerde sadece kendi işlettiğimiz markalara değil; sektörün diğer güçlü markalarına da yer vererek daha geniş kitlelere ulaşan çekim merkezleri oluşturmak istedik. Şu anda İstanbul’daki üç önemli lokasyonda (Ortaköy, Maçka, Karaköy) yer alan yedi markayı yönetiyoruz. Mesela Feriye’nin içinde Sea Salt, dekk’te ise Nappo Pizza, Banko Burger, Rita Deli gibi iş birliği içinde olduğumuz farklı markalar var. Bu kadar farklı markayı yönetmek nasıl bir çalışma programı gerektiriyor? Zaman sana yetiyor mu? Sürekli ilgi gerektiren bu sektörde, kaybettiğimizde yerine geri koyamadığımız zamanı doğru kullanmak çok önemli. Her an her yerde olma şansım olmadığı için hayata ve işe bakışı bizimle paralel olan güçlü bir ekiple şirketi yönetiyorum. Yaklaşık 30 kişilik bir merkez yönetim ekibi ve her işletmenin ruhuna uygun, yetkin ve şirketi temsil edebilen yöneticileri bulunuyor. Bu sayede şirketin pazarlama, konsept ve iş geliştirme kısımlarında daha aktif rol alabiliyorum. Bu markalar arasında özellikle İstanbullular için Restoran Modern ve Feriye ayrı bir yere sahip. Bu iki markayı nasıl anlatırsın? 27 yılı aşkın bir süredir hizmet veren Feriye; konumu, tarihi, mutfağı ve manzarası ile İstanbul’un klasiklerinden biri olsa da; son birkaç yıldır yenilediğimiz konsepti, içinde bulunan üç farklı markası ve etkinlikleriyle çıtayı sürekli yukarı koyarak yoluna devam ediyor. Lokanta Feriye’nin bu yıl Michelin listesine girmesi de bu çalışmalarımızın onaylanması anlamında bize güç verdi. Restoran Modern ise Türkiye’nin ilk modern sanat müzesi olan İstanbul Modern’in restoranı olması dolayısıyla özel bir yere sahip. Henüz yeni açılmış olmasına rağmen ulaştığı farklı kitlelere, Türk ve Akdeniz Mutfağı’nın en lezzetli örneklerini mevsimsel malzemeler ve modern dokunuşlarla, tarihi yarımadanın nefes kesen manzarası eşliğinde sunan, deneyim odaklı bir restoran. Galataport’taki konumuyla yeni bir cazibe noktası oldu bile. Restoran Modern süssüz, çabasız bir restoran. Ama yemekleriyle iddialı. Üstelik mutfağın başında genç bir şef var. Yemeklere ve şef seçiminde neye dikkat ettin? Ünlü mimar Renzo Piano’nun tasarladığı bu ikonik binada, İstanbul Modern gibi şehrin önemli sanat yapılarından birinin içerisinde yer almanın verdiği sorumlulukla tüm yerli, yabancı misafirlerimize öğle ve akşam başta olmak üzere farklı menüler sunuyoruz. Genç şefimiz Tuğçe Mirza Canik de bu restoranın vizyonunu hayata geçirecek eğitime ve ‘background’a sahip bir şef olarak ekibimize dahil oldu. Otantik lezzetleri koruyarak, mevsimsellik, sürdürülebilirlik, atıksız mutfak gibi felsefelerden vazgeçmeden yenilikçi tabaklar yapmayı başardı. DAHA ŞEHİRLİ BİRİYKEN ŞİMDİ DOĞA İNSANI OLDUM İş dışında nasıl bir life style’ın var? Uzun yıllar New York, Milano, Singapur, İstanbul gibi şehirlerde yaşayıp otel ve yeme-içme sektöründe olunca yeni yerleri görmek, yeni şeyleri keşfetmek yaşam tarzımın bir parçası haline geldi. Zaman bulabildiğim her kısa tatilde özellikle yurtdışına seyahat etmeyi çok seviyorum. Bu hem zihnen dinlenmemi hem de gelişmeye devam etmemi sağlıyor. Spor hayatımın her zaman önemli bir parçasıydı. Halen haftada 2-3 kez yaparak formda kalmaya çalışıyorum. Ama eğer İstanbul’daysam, cumartesi sabahları beni Maslak Oto Sanayi’de görmeniz çok mümkün. Çünkü boş zamanlarımı sahip olduğum klasik otomobillerin restorasyonuna harcıyorum. Özellikle gençlik döneminde almak istediğim 80-90’lı yılların spor araçlarını yeniliyorum ve günlük hayatımda onlarla vakit geçirmekten inanılmaz keyif alıyorum. 10 yıl önceki Göktuğ’la şimdiki arasında nasıl bir değişim var? On yıl önceki ben ile şimdiki ben arasında gerçekten hissettiğim farklar oluştu. 40 yaşına girmeye hazırlanan Göktuğ, kurumsal hayatı bırakmaya karar vermiş daha hırslı, işkolik, maddesel şeylere daha fazla önem veren biriyken on yıl sonra sahip olduğu şeylerden mutlu, daha dingin, yaptığı işlerde değer yaratmaya çalışan, ama işinden ziyade ailesini merkezine koyan bir insan oldu sanki. Daha şehirli bir adamken şimdi daha doğa adamı oldum. Hızlı arabalar yerine klasikleri sevmeye başladım. Gerçekten yaşlanıyorum galiba! 10 yıl sonra kendini, nerede, ne yaparken hayal ediyorsun? On yıl sonra geçmiş on yılda yaşadığım kadar bir değişim yaşayacağımı düşünmüyorum. Şu anki halimi biraz daha sindirmiş olurum herhalde. Yapmak istediğim şeyler arasında yurtdışında bir projeyi hayata geçirmek var. 20’li yaşlardayken yurtdışında çalışma şansım olmuştu. Şimdi ise kendi adıma bir proje yapmak istiyorum. Son dönemde çok fazla zaman geçirdiğim Miami’de otel, restoran gibi bir proje ile sürpriz yapabilirim. LÜKS ARTIK DAHA RAHAT VE MODERN Dünyada hangi restoran ve oteller favorin? Yeme-içme için Yunanistan, İspanya ve Uzakdoğu her zaman favorim. Otellerde ise Philippe Starck imzalı Ian Schrager otelleriyle (Delano, Mondrian, Sanderson) başlayan tasarım otel merakım beni hep tasarım ile konforu bir arada sunan otelleri tercih etmeye yönlendirdi. Mesela şu anda Aman Resorts’un birçok oteli beni mutlu ediyor: Amanzoe, Aman Sveti Stefan, Amankila gibi… Şu sıra sık gittiğim Miami’de ise otel olarak The Setai ve East Otel’i seviyorum. Yine Miami’de restoran olarak Kiki on the River, Bagatelle, Komodo gittiğim yerler arasında… Mekanların dışında İstanbul’daki favori yeme-içme noktaların hangileri? İstanbul son dönemde gastronomi anlamında hızla gelişiyor ve yeni restoranlar açılıyor. Ama aslında çeşitliliğinden çok şey kaybetti. 10-15 yıl öncesinde gittiğimiz birçok mekan, özellikle gece hayatı ve eğlence mekanları, artık maalesef yok. Yaklaşık 18 milyon kişinin yaşadığı, bir o kadar da turistin ziyaret ettiği bir şehrin bu zenginliğinin azalmaması tek temennim. Ama yuzu okuru için şu mekanların bazılarını yemeği bazılarını ise ambiyansı için önerebilirim: Tarabya Kıyı, Turk Fatih Tutak, Mikla, Yeni Lokanta, Ulus 29 ve Pandeli. Dünyadaki yeme-içme trendleri nereye doğru evriliyor? Mesela artık insanlar eskisine göre daha mı fazla dışarda yiyip içiyor? Ne dersin? Trendler kesinlikle değişiyor. Artık ‘fine dining’ dediğimiz o eski, ağır konseptlerin azaldığını görüyoruz. Lüks artık daha rahat, daha modern bir şekilde karşımıza çıkıyor. İnsanlar bu yeni life-style’a uygun, hem yemek yiyip hem de eğlenebildikleri mekanları tercih ediyor. Çoğu restoranda menüler çeşitlendi, ama bir o kadar da birbirine benzedi. İnsanlar akşam gidecekleri restoran tercihini yaparken ne yiyeceklerinden ziyade bulundukları ortama, ambiyansa, müziklere, tasarıma ve yan masalarda kimlerin oturduğuna bakarak karar vermeye başladı. After working in senior positions in important brands such as Ritz Carlton, W Hotel and Hillside Su, you have been busy with c-paces, which gathers different food and beverage brands under the same roof. What are c-paces? It is the short name of our umbrella brand name "Curated Social Spaces". Just as a curator selects works for an exhibition or collection, we set out to create new experience areas by selecting brands and concepts that will add value to the projects we are involved in. In the projects we manage, we wanted to create attraction centres that reach a wider audience by including not only the brands we operate, but also other strong brands of the sector. We currently manage seven brands in three major locations in Istanbul (Ortaköy, Maçka, Karaköy). For example, there are different brands we collaborate with such as Sea Salt in Feriye, Nappo Pizza in dekk, Banko Burger, Rita Deli. What kind of a work programme does it require to manage so many different brands? Is that enough time for you? In this sector, which requires constant attention, it is very important to use the time correctly, which we cannot replace when we lose it. Since I do not have the chance to be everywhere at any time, I manage the company with a strong team whose view of life and work is parallel to ours. There is a central management team of about 30 people and managers who are competent and able to represent the company in accordance with the spirit of each business. In this way, I can take a more active role in the marketing, concept and business development parts of the company. Among these brands, Restoran Modern and Feriye have a special place especially for Istanbulites. How would you describe these two brands? Serving for more than 27 years, Feriye is one of the classics of Istanbul with its location, history, cuisine and view; but in the last few years, it continues on its way by constantly raising the bar with its renewed concept, three different brands and events. The fact that Feriye Restaurant was included in the Michelin Guide list this year gave us strength in terms of the approval of our efforts. Restoran Modern has a special place as it is the restaurant of Istanbul Modern, Turkey's first modern art museum. Although it has just recently opened, it is an experience-oriented restaurant that offers the most delicious examples of Turkish and Mediterranean Cuisine with seasonal ingredients and modern touches, accompanied by a breathtaking view of the historical peninsula. It has already become a new attraction point with its location in Galataport. Restaurant Modern is a no-frills, effortless restaurant. But it's ambitious with its food. Furthermore, they have a young chef in charge of the kitchen. What did you pay attention to when choosing the food and the chef? With the responsibility of being located in this iconic building designed by the famous architect Renzo Piano in one of the important art buildings of the city such as Istanbul Modern, we offer different menus to all our local and foreign guests, especially lunch and dinner. Our young chef Tuğçe Mirza Canik joined our team as a chef with the training and background to realise the vision of this restaurant. By preserving authentic flavours, he managed to make innovative plates without giving up philosophies such as seasonality, sustainability and waste-free cuisine. I WAS A CITY-DWELLER AND NOW I HAVE BECOME A NATURE LOVER What is your life style outside of work? After living in cities such as New York, Milan, Singapore and Istanbul for many years and being in the hotel and food and beverage industry, it has become a part of my lifestyle to see new places and discover new things. I love travelling, especially abroad, on every short holiday I can find time for. This allows me to both rest mentally and continue to develop. Sport has always been an important part of my life. I still try to keep fit by exercising 2-3 times a week. But if I am in Istanbul, you can see me at Maslak Oto Sanayi on saturday mornings. Because I spend my free time restoring the classic cars I own. I restore sports cars from the 80s and 90s that I really wanted to buy when I was young, and I enjoy spending time with these cars in my everyday life. What is the difference between Göktuğ 10 years ago and now? There are differences between me ten years ago and me now that I really feel. Göktuğ, who is about to turn 40, was an ambitious, workaholic, materialistic person who decided to leave the corporate life, but ten years later he seems to have become a more serene person who is happy with what he has, who tries to create value in his work, but who puts his family at the centre rather than his work. I was more of a city-dweller and now I'm more of a nature lover. I started to like classics instead of fast cars. I must really be getting old! 10 years from now, where do you envision yourself, and doing what? Ten years from now, I don't think I will experience as much change as I have experienced in the past ten years. I think I'll be able to digest what I am now. Among the things I want to do is to realise a project abroad. I had the chance to work abroad when I was in my 20s. Now I want to make a project on my own behalf. I may surprise you with a project such as a hotel or a restaurant in Miami, where I have spent a lot of time recently. LUXURY IS NOW MORE COMFORTABLE AND MODERN Which restaurants and hotels around the world are your favourite? Greece, Spain and the Far East have always been my favourite destinations for food and beverages. In hotels, my interest in design hotels, which started with Ian Schrager Hotels (Delano, Mondrian, Sanderson) signed by Philippe Starck, has always led me to prefer hotels that offer a combination of design and comfort. For example, many hotels of Aman Resorts make me happy right now: Amanzoe, Aman Sveti Stefan, Amankila. In Miami, where I go frequently nowadays, I like The Setai and East Hotel. Again in Miami, Kiki on the River, Bagatelle, Komodo are among the places I went to as restaurants... Apart from the venues, what are your favourite places to eat and drink in Istanbul? Istanbul has recently been developing rapidly in terms of gastronomy and new restaurants are opening. But it has actually lost a lot of its diversity. Many of the places we used to visit 10-15 years ago, especially nightlife and entertainment venues, unfortunately no longer exist. It is my only wish that this richness of a city where approximately 18 million people live and as many tourists visit will not diminish. But for yuzu readers, I can recommend some of the following places for their food and some for their ambience: Tarabya Kıyı, Turk Fatih Tutak, Mikla, Yeni Lokanta, Ulus 29 and Pandeli. Where are the global food and beverage trends evolving? For example, do people eat and drink out more now than before? What do you think? The trends are definitely changing. We see that the old, heavy concepts that we call 'fine dining' are decreasing. Luxury now appears in a more comfortable, more modern way. People prefer places that are suitable for this new life-style, where they can both eat and have fun. The menus in most restaurants have diversified, but they have also become similar to each other. When choosing a restaurant to go to in the evening, people started to decide by looking at the environment, ambience, music, design and who is sitting at the tables next to them rather than what they will eat. for more Print VOL - XI FALL & WINTER 2023-24 Out of Stock Add to Cart

September 2024 | People TR below KAAN BERGSEN ‘We are living through times of whining’ words Onur Basturk photos Elif Kahveci Jim Jarmusch has an iconic film called Coffee and Cigarettes consisting of 11 short stories. One day, Esquire magazine goes to interview Jarmusch about that film. Before the interview begins, the reporter is surprised to see Jarmusch drinking tea. Jarmusch says: “I used to drink over 12 glasses a day. I started to get very nervous. That's why I quit coffee years ago”. I wondered how many cups of coffee per day the founder of Petra Roasting Co., Kaan Bergsen, drank. Did he go up to 12 cups like Jarmusch? It was as I had predicted: Kaan was only drinking 2 or 3 cups pf coffee a day. Why was it as I had predicted? Because there is a calmness embedded in Kaan's face, attitude, and even in all his cells, like the smooth waters. There is another reason for this calm. He himself tells his secret: “I spend every day trying to slow down time”. I HAVE A LOVE-HATE RELATIONSHIP WITH THE FLOW OF TIME When I saw the typewriter and other vintage objects on your office desk, I thought, you are physically in this age, but your soul is back in the old times... I have always loved mechanical tools. I like to see how something works with all its springs and cogs. But I don't know if I would want to live in a period without penicillin! I am happy with where today's technology has arrived. I just love having a little more mechanical tools in my life. How would you describe the zeitgeist of today? For example, is not using Whatsapp a little brake from the fast-paced part of it? Exactly! I have a love/hate relationship with the flow of time. I spend every day trying to slow down time. It isn't easy. Raising awareness is like a full-time job. I think that's what Petra serves in essence. "Come, drink coffee, take 25 minutes for yourself". These are small checkpoints and life without them is boring and too fast. And we are living through times of whining. Whoever I look at expects a lot without doing much. So few people are trying to create value! We need to support and be proud of what exists instead of being sorry for what doesn't. Only through this we can be an energetic and progressive generation. Where, how and what do you imagine yourself doing in 10 years? And what do you think the world will be like ten years from now? I want to be in a place where I can still live the four seasons in 10 years! With the speed of global warming, it is increasingly difficult to achieve this dream. From an optimistic point of view, I think that in 10 years' time, the power of individuals will rise above institutions. I CAN STILL SMELL THAT COFFEE How was your relationship with coffee as a child and as a teenager? I come from a coffee family. I can still smell the coffee that was brewed when I was a child. I've always wondered, "How can something that smells so good be so tasteless?" I found out that I wasn't alone! Coffee has also evolved over time. Now we're able to access the best coffees in human history. The coffee industry has grown since you founded Petra in 2013. How would you evaluate the point reached as one of the first entrants in the sector? In the years you mentioned, the entrance barrier of the café industry was quite low. So, many cafes were opened, yes. We knew this would happen. This is why we started as a roasting company. Our primary goal was to supply products to cafes, restaurants and hotels that wanted to differentiate themselves. In fact, we really did not want to run a cafe, which is why we did not have a sign until recently. Petra, as you know it today, is a business that has adapted to the times and conditions and has grown in a controlled manner by responding to the wishes of its customers. Did you always have Petra in mind as an idea? Or did everything progress a little as you go after school in Boston? It materialized in the last year of the university. With the business plan and everything else, it took a year. Then we started step by step. But the real development was on the way. I read that you have a long-term goal of making Petra an unparalleled catering company in the world. How far or close are you to that goal? Our goal from the first day has been to be a unique, time-resistant and product-oriented food and beverage company. “Unparalleled” is a very broad goal. Unfocused goals destroy people on the way. But to be able to resist time, to set out with the aim of a 100-year-old company, this is an accessible effort. I GUESS I'D SAY ‘HE'S A COOL TYPE’ How long have you had a moustache? Why a moustache? I was a senior at Austrian High School in 2008. It's been there since May of that year. I don't think I have a good answer to “why”. It's been there for so long, it's hard to think of a scenario where I don't have a moustache. And it's fun to care for! How would you perceive Kaan if you looked at yourself from the outside? And what gossip would you tell about him? I think I would call him a cool type, specific. If I can get inspired, I will. I never gossip. I usually care about my fashion because I do it out of respect for the places I go, the people I meet, or my job. If I see someone with the same care, I'll think the same. THEY THINK I'M SERIOUS, I KEEP UP THE APPEARANCES How many coffees do you drink a day and which type of coffee is your favorite? 2 or 3 cups, I think. Every morning, we brew filter coffee at home with Nil. Afterwards, I usually drink cappuccino when I come to work. It's my favorite thing these days. Then, the day ends with tastings and tests. Which coffee shops abroad do you like the most for their coffee and ambiance? Copenhagen - April Coffee Paris - Dreamin’ Man and Telescope London - Prufrock NYC-Sey Berlin - Ben Rahim Finally, tell us a little secret about yourself! I'm actually a very sarcastic person, but the people I just met may not understand my sarcasm and think I'm serious, and I keep up the appearances! KAAN BERGSEN ‘Zamanımız mızmızlanma zamanı’ Jim Jarmusch’un 11 kısa hikâyeden oluşan “Coffee and Cigarettes” adlı ikonik bir filmi vardır. İşte o filmle ilgili bir gün Esquire dergisi Jarmusch’la röportaj yapmaya gider. Röportaj başlamadan önce muhabir Jarmusch’un çay içtiğini görünce şaşırır. Jarmusch şöyle der: “Günde 12 bardağın üzerinde içiyordum. Çok gergin olmaya başlamıştım. Bu nedenle kahveyi yıllar önce bıraktım”. Petra Roasting Co. kurucusu Kaan Bergsen’in de günde kaç tane kahve içtiğini merak ediyordum. Jarmusch gibi 12 bardağa kadar çıkıyor muydu? Durum tahmin ettiğim gibi oldu: Günde sadece 2 ya da 3 tane kahve içiyordu Kaan. Neden tahmin ettiğim gibi olmuştu? Çünkü Kaan’ın yüzüne, tavrına, hatta tüm hücrelerine sinmiş, sabahları çarşaf gibi olan deniz misali bir sakinlik var. Bu sakinliğin bir başka nedeni daha var. Sırrını bizzat kendisi söylüyor: “Her günümü zamanı yavaşlatmaya çalışarak geçiriyorum”. ZAMANIN AKIŞIYLA AŞK-NEFRET İLİŞKİM VAR Ofis masandaki daktilo ve diğer vintage objeleri görünce şunu düşündüm: Fiziksel olarak bu çağdasın ama ruhun eskilerden yana… Mekanik çalışan aletleri her zaman çok sevdim. Bir şeyin nasıl çalıştığını bütün yayları ve çarkları ile görebilmek hoşuma gidiyor. Ama penisilinin olmadığı bir dönemde yaşamak ister miydim, bilemiyorum! Günümüz teknolojisinin geldiği yerden memnunum. Sadece biraz daha mekanik ürünlerin hayatımda olmasını seviyorum. Bu zamanın ruhunu nasıl tanımlarsın? Mesela Whatsapp kullanmaman bu zamanın hızlı ruhuna karşı küçük bir fren duygusu mu? Aynen! Zamanın akışıyla ilgili bir aşk/nefret ilişkim var. Her günümü zamanı yavaşlatmaya çalışarak geçiriyorum. Kolay değil. Farkındalık artırmak full time bir iş gibi. Bence Petra da özünde bunu servis ediyor. “Gel, kahve iç, 25 dakikayı kendine ayır” gibi. Bunlar küçük check-point’ler ve onlarsız hayat sıkıcı ve fazla hızlı. Bir de zamanımız mızmızlanma zamanı. Kime baksam pek bir şey yapmadan çok şey bekliyor. O kadar az insan değer yaratmaya çalışıyor ki! Olmayan şeylere üzüleceğimize olanları desteklemek, onlarla gurur duymak lazım. Ancak böyle enerjik ve progresif bir jenerasyon olabiliriz. Kendini 10 yıl sonra nerede, nasıl ve ne yaparken hayal ediyorsun? Ve dünya sence on yıl sonra nasıl bir yere dönüşecek? 10 yıl sonra dört mevsimi hâlâ yaşayabildiğim bir yerde olmak istiyorum! Küresel ısınmanın hızıyla bu hayale ulaşmak giderek zorlaşıyor. Optimist bir bakış açısıyla 10 yıl sonra bireylerin güçlerinin kurumların üzerine çıkacağını düşünüyorum O KAHVENİN KOKUSU HÂLÂ BURNUMDA Çocukken ve ilk gençlikte kahveyle aran/ilişkin nasıldı? Kahveci bir aileden geliyorum. Çocukken pişirilen kahvenin kokusu hâlâ burnumda. Her zaman merak etmişimdir, “Bu kadar güzel kokan bir şey nasıl bu kadar lezzetsiz olabilir?” diye. Meğer yalnız değilmişim! Zaman içinde kahve de gelişti. Şu anda insanlık tarihindeki en iyi kahvelere ulaşabilmek mümkün. Petra’yı kurduğun 2013’ten bu yana kahve sektörü büyüdü. Sektöre ilk girenlerden biri olarak gelinen noktayı nasıl değerlendirirsin? Bahsettiğin yıllarda kafecilik sektörünün giriş bariyeri oldukça alçaktı. Bu sayede birçok kafe açıldı, evet. Bunun olacağını biliyorduk. Bu nedenle kavurma şirketi olarak başladık. Kendini ayrıştırmak isteyen kafe, restoran ve otellere ürün tedarik etmek birincil amacımızdı. Hatta o kadar kafe işletmek istemiyorduk ki, yakın zamana kadar bir tabelamızın olmamasının nedeni bu. Bugün bildiğiniz Petra, zamana ve koşullara adapte olmuş, müşterilerinin isteklerine yanıt vererek, kontrollü bir şekilde büyüyen bir işletme. Peki Petra fikir olarak kafanda hep var mıydı? Yoksa Boston’daki okul sonrası biraz yolda mı gelişti her şey? Üniversitenin son yılı şekillendi. İş planı, vesaire derken bir sene sürdü. Sonra adım adım başladık. Ama asıl gelişim yolda oldu. Petra’yı uzun dönemde dünyada eşi benzeri olmayan bir yeme içme şirketi yapmak gibi bir hedefin olduğunu okumuştum. O hedefe ne kadar uzak ya da yakınsın? Kendine has, zamana direnebilen ve ürün odaklı bir yeme içme şirketi olması ilk günden beri amacımız. “Eşi benzeri olmayan” çok geniş bir amaç. Odaklanılamayan amaçlar yolda insanı yok eder. Ama zamana direnebilmek, 100 yıllık bir şirket amacıyla yola çıkmak, bu erişilebilir bir efor. ‘COOL BİR TİP’ DERİM HERHALDE Bıyığın ne zamandan beri var? Neden bıyık? 2008’de Avusturya Lisesi son sınıftaydım. O yılın mayısından beri var. “Neden” kısmına güzel bir yanıtım yok sanırım. O kadar uzun zamandan beri var ki, bıyığımın olmadığı bir senaryo düşünmek zor. Bir de bakımı eğlenceli! Dışardan kendine dönüp baksan Kaan’ı nasıl algılardın? Ve onun hakkında nasıl dedikodu yapardın? Kendine has, cool tip derim herhalde. İlham alabiliyorsam alırım. Dedikodu hiç yapmam. Genelde giyimime önem gösteririm; çünkü gittiğim yerlere, görüştüğüm insanlara ya da işime olan saygımdan bunu yapıyorum. Birisini de aynı özende görsem bunu düşünürüm. BENİ CİDDİ SANIYORLAR, HİÇ BOZMUYORUM Günde kaç tane kahve içiyorsun ve hangi kahve türü favorin? Bardak olarak 2 ya da 3 sanırım. Her sabah Nil ile evde filtre kahve demliyoruz. Sonrasında işe gelince genelde cappuccino içiyorum. Bu aralar en sevdiğim şey. Sonrasında tadımlar ve testler derken gün bitiyor. Yurtdışında kahvesini ve ambiyansını en beğendiğin kahveciler hangileri? Copenhagen - April Coffee Paris - Dreamin’ Man ve Telescope Londra - Prufrock NYC - Sey Berlin - Ben Rahim Son olarak: Bize kendinle ilgili küçük bir sırrı anlat! Aslında çok sarkastik biriyim, ama yeni tanıştığım insanlar sarkazmimi anlamayıp beni ciddi sanabiliyor, onları hiç bozmuyorum! for more... Print VOL - VI WINTER 2022 Out of Stock View Details

February 2025 | VOL 14 Costantino Gucci & Edward Raneri ‘THE REFLECTION FASCINATES US’ words Onur Baştürk I've always liked to think of mirrors as portals to other dimensions. Because the idea is both mysterious and the feeling of going to other dimensions and coming back is pleasant in every way. Of course, I don't really know if it's possible to come back! CELO1, founded by Costantino Gucci and Edward Raneri, creates products that tap into this sense of wonder and mystery. Working in both Italy and the UK, CELO1 focuses on creating objects and installations that interact with the viewer and the spaces around them. Costantino and Edward work with reflective materials such as glass and mirrors, which alter the viewer's reflected image in unexpected ways to achieve the desired effect. The designer duo painstakingly creates each piece using pigments that react differently when exposed to light, giving the mirror a unique vibrancy. Each reflection captured is an opportunity to explore the complexity of our existence! You met while studying in London and later founded CELO1. What were your dreams and goals when you started CELO1? COSTANTINO - When we founded CELO1 after meeting in London during our product design studies, our dreams and goals were deeply influenced by the experiences and insights we gained there. From the beginning, we knew we didn't want to just improve an object or a function; we aspired to create something that was a true extension of ourselves - our feelings and emotions. Mirror is an impressive material in every way. Why did you choose mirrors? I am very curious about the place of mirrors in your life. COSTANTINO - Mirrors and reflective materials have always been at the center of our focus because we are fascinated by the reflection. We see it not only as a simple external image but also as a revealer of our thoughts and an inner reflection, bridging the gap between perception and reality. I understand that you use not only mirrors, but also other reflective surfaces such as mirrors. Could you tell us more about your design process and the materials you use? COSTANTINO - We use materials such as mirrors, glass, and inks-each of which has a profound effect on the viewer's reflection and spatial perception, often in surprising and unpredictable ways. Glass, in particular, is a key element in our work due to its versatility and the significant impact it has on the visual results. Its reflective properties can vary dramatically depending on several factors, including its shape, thickness, and surface treatment. This variability allows us to manipulate how light interacts with the glass, creating different visual effects and altering the viewer's experience in unique and innovative ways. What are your first three thoughts when you look in the mirror in the morning? EDWARD - In a way, when I look at myself in the mirror, it's hard to focus on any one thought or to be fully aware of it. Aside from using the mirror to get ready, observing yourself and your identity is always a unique experience in which multiple thoughts seem to flow simultaneously. However, there are moments when simply looking at your face creates a heightened sense of awareness, allowing you to see yourself from both an external and internal perspective at the same time. Mirrors and parallel universes. This is another fascinating topic related to mirrors. I also get this sense of parallel universes in some of your products. What do you think, can mirrors be portals to other universes? EDWARD - Mirrors reflect light, often creating optical illusions, but also revealing areas that wouldn't normally be visible, such as your back or a hidden corner. Similarly, both mirrors and glass can create the illusion of additional space or openings that don't exist. In this way, mirrors simulate what could be interpreted as parallel universes or alternate realities. As a young design studio, I am also curious about the things that inspire you the most, could you write about that as well? EDWARD - Inspiration often arises from moments when time seems to stand still. These moments are typically defined by fleeting shapes, rays of light, reflections, and shadows. There's a certain connection between these brief occurrences and much longer-lasting phenomena, such as astronomical events. Thus, inspiration often comes from observing something as simple as a pond, while perceiving much larger, universal forces within it. for more Print VOL XIV - FALL & WINTER 2024-25 690,00₺ Price Add to Cart

Mart 2022 | İnsan | Türkiye Denizin yeni muhalifi SUNSET AND SAIL Yazı | Alp Tekin S unset and Sail'in kurucuları Mert Gençbay ve Mustafa Onur Durak, yuzu'nun sorularını yanıtlıyor. Sunset and Sail fikri nasıl ortaya çıktı? İlk ne zaman yapıldı? Sunset and Sail, Türkiye'nin deniz ve rüzgâr açısından birçok ülkeden avantajlı olduğunu göstermek adına ilk kez 28 Temmuz 2021’de yapıldı. Türkiye'deki deniz turizmini duyurma ve dünyada daha görünür hale getirme fikriyle yola çıktık. Aldığımız işletme ve ekonomi eğitimleri ile Mustafa Onur Durak’ın yelken tecrübesini birleştirerek yelken ve eğlencenin buluştuğu Sunset and Sail’i tutkuyla başlattık diyebiliriz. Kalamış ve Göcek olmak üzere şimdilik iki lokasyondayız. Arkadaş grupları ve şirketlere özel etkinlik düzenlemek zor değil mi? Süreç nasıl işliyor, nasıl başvuruluyor? Sosyal medya ve diğer platformlar üzerinden insanlara bu tarz bir etkinliğin varlığını gösteriyoruz. Sorularını yanıtlayıp Sunset and Sail ile bu tecrübeyi yaşamaya davet ediyoruz. Maalesef bu hizmetin daha önce İstanbul’da verilmemiş olması, yani ilk olmak, işimizi zorlaştırsa da bizi motive ediyor. Operasyonel kısımda ise teknelerin seçilmesi, hazırlanması, misafirlerin dikkatlice teknelere yerleştirilmesi, kaptanlarımızın ve kaptan yardımcılarımızın belirlenmesi, izlenecek rotanın planlanması, performans gösterecek sanatçılarla anlaşılması, müzik ekipmanlarının seçilmesi, yiyecek-içecek seçimi ve tedariği gibi birçok takip edilmesi, araştırılması, karar verilmesi ve gerçekleştirilmesi gereken konu bulunuyor. Sunset and Sail üç farklı konseptle karşınıza çıkıyor. Festival kısmı, arkadaş gruplarına özel etkinlikler ve şirketlere özel etkinlikler. Festival ve arkadaş gruplarına özel etkinliklerimizin başvuruları genellikle sosyal medya (instagram) ve web sitemiz üzerinden gerçekleşiyor. Şirketlere özel etkinlikler ise hem sosyal medya hem de ekibimizin şirketlere yaptığı sunumlar üzerinden mail ve yüz yüze gerçekleştirilen iletişim sonrası düzenleniyor. Başvuru esnasında oluşturduğumuz programı sunuyoruz, ama arkadaş grupları ve şirketlere özel etkinliklerde katılımcıları biraz daha özgür bırakıp isteklerine göre etkinliği şekillendirebiliyoruz. Bu etkinlik kimleri hedefliyor? Yelkene, denize, rüzgâra, eğlenmeye ve öğrenmeye tutkusu olan herkes bize katılıp Sunset and Sail’i deneyimleyebilir. Yelkene meraklı olanlara ne tavsiye edersiniz? Nereden başlasınlar? Korkmasınlar ve iyi araştırsınlar. En büyük engel genellikle korku oluyor. Korku, çoğunlukla teknenin batacağının düşünülmesi, açık denizde suya düşmek ve yüksek fiyat algısı. Eğitim verdiğimiz ve etkinlikleri düzenlediğimiz teknelerin hepsi okyanus geçme sertifikası olan, zorlu koşullara dayanıklı, bir kaza olmadığı sürece batması neredeyse imkansız olan tekneler. Açık denizde suya düşme korkusunda ise seyir esnasında can yeleği giyiliyor ve can yelekleri tekne üzerinde bulunan lifeline’a bağlandığından hareket etme özgürlüğü sunuyor ve tekneden düşme riskini sıfıra düşürüyor. Fiyat algısında ise saatlik ücretler düşünüldüğünde go kart, atçılık, golf, enstrüman kursu, spor salonlarındaki PT gibi hizmetlere kıyasla daha uygun fiyatlı. Sunset and Sail kimlerden oluşuyor? Mert Gençbay ve Mustafa Onur Durak olarak deniz ve yelken tutkunu iki genç girişimciyiz. Mert, Koç Üniversitesi İşletme ve Ekonomi bölümlerinde mezun olduktan sonra uluslararası finansal bir kurumun Türkiye ve Londra ofislerinde çalıştı. Mustafa ise İstanbul Teknik Üniversitesi ve State University of New York at New Paltz' da İşletme bölümünden birinci olarak mezun olup önce Amerika’da bir startup’ta, sonrasında da Türkiye’de uluslararası finansal bir kurumda çalıştı. Aynı zamanda milli yelken sporcusu. Rüzgâra merakı olan herkese kapıları açık olan bu festivalle denizin yeni muhalifi olmayı hedefliyor.

March 2022 | People | Vol VI TR BELOW HAKAN HELVACIOĞLU Finding my authentic identity took time Words Rana Korgül Photos Cengiz Dikbaş & Kadir Aşnaz Interior designer Hakan Helvacıoğlu's style is all about mastering the art of mixing. His distinct and instinctive formula involves striking the perfect balance between color, pattern, and material, seamlessly blending furniture from different eras with contemporary art. He has a particular fondness for the 1940s and 1960s, periods that have left their mark on his current design approach. His philosophy can be summed up in his own words: "Home should age and integrate naturally over time. Even when pieces change, its spirit should remain intact. In fact, each new addition should bring fresh light to the whole. A timeless and enduring space is created in this way." MY RESIDENTIAL PROJECTS ARE NEVER THE SAME How would you describe your design style? It’s a style with no obvious repetitions, recognized for the harmony it achieves through juxtaposition. It’s rooted in the past but also embraces contemporary dynamics. Sometimes, even I’m surprised when visitors to a home I’ve designed can identify my work. I’ve often asked, quite sincerely, “How do you know?” because my residential projects are never alike. Each one is alive, with its own personality and hidden formula of existence. They draw from their unique logic, not from my other projects. The key factors are always the architecture and the client. My role is to craft a cohesive narrative around those elements. THE GOLDEN AGE OF ÖZAL’S TURKEY Is there a reason why you mainly work on residential projects? When I began my career in the early ’90s, the firms I worked with specialized in residential projects. It was the golden age of Özal’s Turkey, a time when large homes and villa communities were emerging. With the allure of access to global goods, the demand for luxury home design grew. Turkish architectural styles were being reinterpreted, supported by new Art Deco and contemporary furniture designs. It was also a golden era for classic antique furniture and objects. As collectors emerged, designers had to educate themselves on the history of antiques. Homes were large, functional, and grand—reflecting the tastes of the time. Growing up as a designer in this environment, it took time to break free from the imposed preferences and expectations of that period and discover my own unique and authentic style. I worked on so many residential projects back then that it became second nature to me. When you’re skilled at something, you want to stick to it, fine-tuning your expertise with every new project. I BECOME THE PEOPLE I DESIGN FOR What’s the most appealing aspect of designing homes? My experience has largely been with family homes, so I enjoy long-term, comprehensive projects. Although they may seem challenging, creating spaces that respect the individual worlds of different family members while ensuring shared comfort and satisfaction is like solving a complex equation—it requires skill and finesse. In large residential projects, beyond the technical aspects, it’s about staying true to the architecture and location, fulfilling expectations, and crafting spaces that resonate with everyone involved. Achieving this balance hinges on finding the right story and emotional connection. Of course, all designers listen to their clients. But I go a step further—I live with them in my imagination, spend time as them, and behave like them as I conceptualize the space. I even build a narrative and give it a visual identity. My goal has always been to create authentic spaces and avoid anything that feels like a stage set. FROM RIGID TO FREE-SPIRITED How have you evolved from the early days of your career to now? I’m less rigid, less conservative, and less bound by rules. I’m more original, free-spirited, humorous, and open to new experiences. I’ve shifted my focus from acquiring to creating. How has your childhood abroad shaped your vision today? Growing up in a different culture, I was immersed in a system that instilled creativity, confidence, and discipline through hard work. The German sense of order and a work-first mentality played a significant role in shaping who I am today. Before university, I studied performing arts at a conservatory. I often say, “If you can sew and weld at the same time, and if you work hands-on in a workshop, you’ve already mastered half of design.” HAKAN HELVACIOĞLU Özgün kimliğimi bulmam zaman aldı İç mimar Hakan Helvacıoğlu’nun tasarım stili her şeyi doğru karıştırmasında gizli. Kendine has, içgüdüsel bir formülü var. Renk, desen, malzeme karışımını, dönemler arası mobilya kullanımını ve çağdaş sanatı doğru oranda birleştirmeyi seviyor. 1940 ve 60’lar ise her zaman sevdiği, imrendiği ve bugünkü çizgisinde izleri olan dönemler. Tasarım felsefesini ise şu sözleri gayet net anlatıyor: “Ev, zaman içinde yaşlanmalı, bütünleşmeli. Hatta parçalar değiştiğinde ruhu kaybolmamalı. Aksine her gelen yeni parça bütüne bir ışık katmalı. Kalıcı ve zamansız mekan bu şekilde oluşur”. EV PROJELERİM BİRBİRİNE BENZEMEZ Tasarım tarzını nasıl tanımlarsın? Bariz tekrarları olmayan, bütünlüğü yan yana getirişlerindeki uyumla farkedilen, geçmişe bağlı ama çağdaş dinamikleri de göz ardı etmeyen bir tarz. Bazen ben bile tasarımını yaptığım bir evi ziyaret edenlerin, projenin bana ait olduğunu ayırt edebilmesine şaşırıyorum. “Nasıl anlıyorsunuz?” diye samimiyetle sorduğum çok olmuştur. Çünkü ev projelerim birbirine benzemez. Her biri canlıdır, kendi kişilikleri ve gizli varoluş formülleri vardır. Başka projelerimden değil, kendi matematiklerinden beslenirler. En büyük faktör mimari ve kullanıcıdır. Benim yarattığım toparlayıcı hikâye sonra gelir. ÖZAL TÜRKİYE’SİNİN ALTIN ÇAĞIYDI Ağırlıklı olarak konut projelerinde çalışmanın belli bir nedeni var mı? 90’ların başında kariyerime profesyonel olarak adım attığımda ilk çalıştığım firmalar ev projeleri deneyimlerine sahipti. Çünkü Özal Türkiye’sinin altın çağıydı ve büyük evler, ilk villa siteler oluşmaya başlamıştı. Dışa açılmanın cezbedici alım ve ürüne ulaşma imkanıyla beraber pahalı ev tasarımı talebi oluşmuştu. Stilize edilmiş Türk mimari çizgisi yeni Art Deco ve çağdaş mobilya tasarımlarıyla destekleniyordu. O dönem klasik antika mobilya ve objelerin altın çağıydı. Koleksiyonerler oluştukça mekan tasarımcıları da antika tarihini öğrenmek zorunda kalıyor ve bir bakıma kendilerini eğitiyordu. Evler çok büyük, çok fonksiyonel ve görkemliydi. Bu kalıp içinde yetişmiş ve alışkanlıkları oluşmuş bir tasarımcı olarak, bu dayatma beğeni ve beklenti çizgisinden çıkıp özgün ve özgür kişiliğimi bulmam zaman aldı. O dönem o kadar çok ev projem oldu ki; alıştığın şey en iyi yaptığın şey oluyor. Dikkatini ve tecrübeni o sınırlarda tutmak, her yeni projede daha rahat olmak istiyorsun. Az hata, güven verir. İyi tasarım da memnuniyet, yani güven demektir. EVİ KURGULARKEN ONLAR GİBİ DAVRANIYORUM Ev tasarlama ve uygulamanın cazip gelen esas tarafı ne? Geçmiş tecrübelerim hep aile evleri üzerine olduğu için uzun soluklu ve kapsamlı projeleri seviyorum. Çok zor görünse de; farklı karakter ve kişiliklerden oluşan aile fertlerinin her birinin ayrı dünyalarını yok saymadan, ortak konfor ve memnuniyette birleştirmek, tüm bu bileşenleri matematik gibi algılamak ince bir yönetim ve uzmanlık gerektiriyor. Çok disiplinli iş kalemleri olan büyük ev projelerinde, tekniği bir kenara bırakırsak, mimariye ve konuma sadık, beklentileri tam karşılayan, ama her birinin ortak çizgide beğenisini kazanan mekanlar oluşturmak doğru hikâye ve duyguyu yakalamaktan geçiyor. Elbette tüm tasarımcılar kullanıcıları dinler. Ama ben evi kurgularken onlarla yaşıyor, vakit geçiriyor, onlar gibi davranıyorum… Hatta bir hikâye oluşturuyor ve ona görünüm kazandırıyorum. Gerçek mekanlar yaratmak hep hedefim oldu. Sahne dekoru görünümünden kaçınıyorum. Kariyerinin başındaki Hakan ile bugünkü arasında nasıl bir evrim var? Daha az kalıplaşmış, daha az tutucu, daha az kuralcı, özgün, özgür, esprili, deneyimlere açık ve rahatım… Almaktan ziyade üretmek peşindeyim. Yurt dışında geçen çocukluk, eğitim derken İstanbul’da üniversiteye gitmişsin. Yurt dışı seni nasıl etkiledi? Bugünkü vizyonundaki payı nedir? Farklı bir kültürde doğmak, Alman disipliniyle programlanmak, önceliği iş olan bugünkü Hakan Helvacıoğlu’nu oluşturdu. Üniversite öncesi aldığım konservatuvar eğitiminde ise sahne sanatları okudum. Hâlâ hep derim, “Dikiş dikerken aynı anda kaynak da yapabiliyorsanız ve atölyede bizzat çalışıp üretebiliyorsanız, tasarımın zaten yarısını başarmışsınızdır”.

Mart 2022 | İnsan | Türkiye | Vol II BERRAK YURDAKUL Hayata Karşı Takınılması Gereken Dört Tavır Yazı | Onur Baştürk K onuşmayan Tavus Kuşu Camio, Altıncı Irk, İki Cihanın Bekçisi, Ev Yapımı Bir Paraşüt, Senin Hakkında Yedi Şey Düşündüm... Berrak Yurdakul’un kitaplarında üstten bakmayan ince bir bilgelik ve yol göstericilik her daim vardı. Son dönemlerde ise öğrendiklerini sadece kitaplar aracılığıyla değil, online seminerlerle de aktarıyor. O bildik kişisel gelişimcilerden şu açıdan net bir şekilde ayrılıyor: Tibet’teki sağlam eğitimi ve Budist oluşunu gizlememesiyle... Önüne gelenin kişisel gelişim kitabı yazdığı, kendi çapında Osho’culuğa soyunduğu bu kaos zamanlarda insanlara seminerler verip kitap yazıyorsun. Zihinlerinin esiri olmamayı öğretiyorsun. Bu “kendini arayış” çılgınlığını nasıl görüyorsun? Son derece memnunum. Yoga, mindfulness ve meditasyon gibi konuların moda olması birçok değişik okul ve çok sayıda öğretmenin ortaya çıkmasına imkan tanıdı. Bunların arasında sağlam temeli olmayan veya arayış içindekileri yanlış yönlere sevk edecek olanlar da kuşkusuz vardır. Ama bilginin bu kadar erişilebilir hale gelmesi ve günlük hayatın içine girmesini sevindirici buluyorum. Ayrıca yaşamımızın anlamlı ve değerli olması için kendimizi aramak, zihnimizi tanımak, kalbimizin ne durumda olduğunu bilmek mecburiyetindeyiz. Daima dış dünyaya ve başkalarına kaptırdığımız dikkati kendimize çevirmek ve dürüst, tarafsız, cesur bir bakışla kendimize bakmalıyız. Yoga, meditasyon ve mindfulness pratikleriyle dikkati dışarıya değil içeriye çevirmeyi, durmayı, sessiz olmayı, dinlemeyi ve izlemeyi öğrenirsek kendimizle tanışma şansını elde ederiz. Budizmi benimseyişin nasıl oldu? Bilgileri nerede aldın, herhangi bir eğitimden geçtin mi? Budizmle yirmili yaşlarımda tanıştım ve budist görüşün zihne yaklaşımından, zihin eğitimine verdiği önemden, gerçekçiliğinden çok etkilendim. Bir Nepal seyahatim sırasında, Çin işgalinden sonra Nepal’e yerleşen ‘Chogye Trichen Rinpoche’ ile karşılaştım. Rinpoche ile biraz sohbet etmem, budist olmak isteğini içimde uyandırmaya yetti. Daha sonra başka öğretmenlerle çalıştım, ama esas olarak Trichen Rinpoche’nin öğrencisiyim. Rinpoche, 2007 yılında bu dünyada kullandığı bedenden ayrıldı ama biz öğretmen öğrenci bağının ölümle kopmayacak kadar güçlü olduğuna inanırız. KENDİ KİBRİMİ, ŞİDDETİMİ GÖRDÜM Dönüşüm sürecin nasıl oldu? Budist pratikleri hayatıma entegre edip çalışmaya başladıktan sonra kendimde birçok değişim gözlemledim. Budizm bize kendi karanlık taraflarımıza bakmayı öğretir. Ben de çoğu insan gibi dünyada gördüğüm adaletsizlikten, zulümlerden, sevgisizlikten dolayı hep başkalarını suçlamaya ve kendimi temize çıkarmaya programlanmış bir zihne sahiptim. Objektif bakışla kendime bakınca, tüm bu karanlık unsurların benim içimde de olduğunu gördüm! Kendi kibrimi, içimde açıkça ve gizlice taşıdığım şiddeti, bencilliğimi, iki yüzlülüklerimi ve daha başka birçok şeyi gördüm. Bunlardan tamamen arınmak katiyen kolay bir iş değil. Ama orada olduklarını kabul etmek bile oldukça büyük bir adım. Zihnimle biraz olsun işbirliği yapabilmeye, kendimi daha az ciddiye almaya ve daha çok sevebilmeye başladım. Uzun yıllar kendime ve başkalarına çektirdiğim gereksiz ıstırapların büyük bölümünden kurtuldum, geçmişin yükünü taşımayı bıraktım, daha sevinçli ve daha neşeli bir kalbe kavuştum. Peki Budizm bir din mi öğreti mi? Bu konuda kafalar hep karışıktır... Budizm, bir din değil çünkü Buddha bir peygamber değil. Senin, benim gibi bir insan. Kendi zihnine bakmış ve onu tanıyarak büyük bir özgürlük kazanmış. Bize bu özgürlüğü nasıl kazandığını anlatır, kendi uyguladığı yöntemleri öğretir ve pratikleri yaparsak varoluşa dair bütün yanıtları kendimizin bulabileceğini söyler. Budist pratiklerden faydalanmak için budist olmak gerekmez. Hangi inanca sahip olursanız olun, mindfulness ve meditasyon pratikleriyle içsel özgürlükler kazanabilir, kendinizi daha iyi tanımayı ve kalbinizi açmayı öğrenebilirsiniz. Uyanış, uyanmak ya da çok kullanılan ve içi boşaltılmış haliyle “farkındalık”. Aborijinler ya da benzeri eski topluluklar gibi bir hayat sürmediğimiz ve gün içinde bin tane uyarıcıyla beraber yaşadığımız için dikkatimizi tam olarak ana veremediğimizi ve “anlık uyanışlar” sonrası tekrar uyuduğumuzu, yani sisteme uyduğumuzu düşünüyorum. Ne dersin? Ömrü boyunca bunun dışında hareket etmiş olan ve şimdiki anı geçiştirmeye programlı bir zihne sahibiz. Böylesine kök salmış bir alışkanlığı, yani her fırsatta geleceğe, geçmişe veya hayal dünyasına yönelen bir zihni dizginlemek oldukça zor bir iş. Öte yandan, ısrarlı ve sıkı bir pratik neticesinde zihin bizimle işbirliği yapmaya, gittikçe daha uzun süreler şimdiki anda kalabilmeye başlar. Uyanık kalmak, kafamızın içinde yaşamak yerine gerçekten yaşamaya başlamak demek. DAİMA YARALI CEYLANIZ, ÇÜNKÜ... “Hayata karşı takınılması gereken dört tavır” yazına bayılmıştım. O tavırlardan ilki “yaralı ceylan tavrı”. Diyorsun ki, insan tıpkı bir yaralı ceylan gibi kendini iyileştireceği bir sığınak bulmalı ve oraya sık sık gitmeli. Neden yaralı bir ceylan gibi? Böyle hissetmediğim zamanlarda da kendi yarattığım sığınağa gidemez miyim? İnsanın özünü hissetmesi için hep darbeli mi olması gerekiyor? Budist bakış açısına göre bizler daima yaralı ceylanız! Kendimizi kötü ya da iyi hissetmemiz yaramıza dair hiçbir şey değiştirmez. Çünkü yaramız gerçek doğamızı bilmeyişimizden, sevgi ve şefkatten oluşan gerçek varlığımızdan uzaklaşmış olmaktan kaynaklanır. ACI DAHA AZ ACITIR İkinci tavır, güçlü aslan tavrı. Burada da “İnsan üzücü ve sarsıcı durumlara kendini kaptırmamalı, kasvetli düşüncelerin eline geçirmemeli zihnini” diyorsun. Burada da minik bir muhalefetim var: Üzücü durumlar ya da olumsuz düşünceler de bir şey öğretmiyor mu insana? O düşüncelerin esiri olmamayı anlıyorum ama onları yaşamaktan yanayım galiba... Üzüntülü veya sevinçli, her anın tamamen yaşanması gerekli. Hayat bunların bütünü. Hiçbir tecrübeyi bu kötü diye itip uzaklaştırmaya çalışmamalı. Bu sadece bölünme ve çatışma yaratır. Olumsuz düşüncelerden asla kaçamayız, ama onlarla özdeşleşmemeye gayret etmeli. Ele geçmekten kasıt budur: Kendini zihnin içeriğine kaptırmadan tüm kötü duygularla, düşüncelerle, tecrübelerle kalabilmek... Her ne oluyorsa onunla kalırız, ama zihnimizin o ana dair yazdığı hikâyenin içine dalmayız. Bu tavır bize zor zamanlarda sükunet getirir ve en önemlisi kendine acımanın derin çukuruna düşmekten korur. Zamanla pratiğimiz bize şunu gösterir: Zihnimiz abartılı tepkiler vermediği ve direnç göstermediği zaman acı daha az acıtır. En güzel tavır, rüzgâr tavrı. Onu biraz daha açar mısın? Genellikle içsel durumumuz dış tesirlere göre kolayca değişir. Bulunduğumuz yeri çirkin ya da kötü görüyorsak oradan hemen çıkmak isteriz. ‘Sevmiyorum, beğenmiyorum’ diye etiketlediğimiz birinin yanındaysak ondan uzaklaşmak isteriz. Rüzgâr böyle ayrımlar yapmaz. Hiçbir yeri kötü bulmaz, kimseyi beğenmemezlik etmez, ikiliğin kurbanı değildir. Herkesi ve her şeyi olduğu gibi görür, kabul eder. Her yerde aynı kolaylıkla, aynı hoşnutlukla dolaşır. Bir başka hoşuma giden ama kafamı karıştıran tavır da delilerin tavrı :) Sadece eleştiri ve övgüye kayıtsız kalma durumundan mı ibaret delilerin tavrı? ‘Sadece eleştiri ve övgüye kayıtsız kalabilmek’ dediğimiz şey aslında büyük bir ustalık gerektiriyor. İçsel olarak özgürleşmeden, egonun elinden kaçmadan yapılabilecek şey değildir bu. Ancak etkilenmiyormuş gibi, numara yaparsın belki. Gerçekten etkilenmemek için büyük içsel zaferler kazanmış olmak gerekir. Aklımız ve kalbimiz egonun eline geçmişken, zekâmız egoya hizmet ederken vaktimizin büyük bir bölümünü başkalarının bizim hakkımızda ne düşündüğünü önemseyerek ve kendimizi başkalarına beğendirmeye çalışarak geçiriyoruz. Bu çok büyük bir zaman ve enerji israfı. RÜYADAYKEN RÜYADA OLDUĞUNU ANLAMAK İÇİN... Bir başka merak ettiğim mesele: Rüyadayken rüyada olduğunu bilmek. Bunu yapabilmek için nasıl bir zihin eğitimi gerekiyor? Tibet’te ‘rüya yogası’ olarak bilinen bir pratik yapılır. Bu pratik, rüyayı yönetebilmek için yapılan bir pratiktir ve rüyadayken rüyada olduğunu bilmek ilk adımdır. Hiç de kolay olmayan bu ilk adımı atabilmek için gün boyu bazı özel egzersizler yapılır. Bir zamanlar gizli öğretiler olan tüm bu pratiklere artık kolayca ulaşılabiliyor. İletişim çağının en güzel taraflarından biri bu: Tüm manastırlar canlı yayın yapıyor, çok büyük hocalar online dersler veriyor, eskiden ‘sır’ olan pratikler herkese açıldı. Artık bilginin peşinde diyar diyar gezmemiz gerekmiyor, en derin bilgilere evimizden ulaşabiliyoruz. Yeter ki kendi üzerimizde çalışmak isteyelim, imkanlar çok. Tamamı için... Print YUZU MAGAZINE - II Out of Stock View Details No product

Temmuz 2021 | Volume IV - Y A Z ROLAND HERLORY “Pozitif Riviera ruh halini aşılamaya çalışıyoruz” Yazı | Sibel İpek B u yıl 50’inci yaşını kutlayan Vilebrequin’in sırrına vakıf olmak için markanın CEO’su Roland Herlory’ye kulak verin. Herlory, tasarımlarının bir noktasına mutlaka sinen 70’lerdeki St Tropez ruhunu, plajda yaşama sanatını ve sürdürülebilir ürün yaratmanın kodlarını zarif bir şekilde anlatıyor. Markanın başlangıç hikâyesini çok merak ediyorum... Vilebrequin’in geçmişi 1971’de başlayan bir aşk hikâyesine dayanıyor. Markanın kurucusu Fred Prysquel aslında dünyanın farklı coğrafyalarında yarışları takip eden bir Formula 1 muhabiri. Bir gün St Tropez’deyken plajda Yvette’i görüp aşık oluyor. Kendini Yvette’e beğendirmek için herkesten farklı görünmeye karar veriyor ve Kaliforniyalı sörfçülerin şort modelleri ile Afrika’nın wax adı verilen desenli kumaşlarından aldığı ilhamla kendine mayolar yapıyor. Başarı çok kısa sürede geliyor; hem Yvette Fred’e aşık oluyor hem de şortları gören tüm ünlüler aynısından sipariş ediyor! İşte bu Vilebrequin’i eşsiz yapan ve başka hiçbir markada olmayan bir aşk hikâyesi... . St Tropez 70’lerin özgürlük ve cazibe merkezlerinden biriydi... Vilebrequin’in marka ruhuna bu özgürlüğün de etkisi olmuştur mutlaka değil mi? Evet, St Tropez o yıllarda dünyanın merkeziydi. Mick ve Bianca Jagger çifti 1971’de St Tropez’de evlendiği zaman burası ünlüler için özgürlüklerinin tadını çıkarttığı bir buluşma noktasıydı. Vilebrequin olarak biz de müşterilerimize mutlaka bu pozitif Riviera ruh halini aşılamaya çalışıyoruz. Nerede olursa olsunlar. İster St Tropez, Los Angeles, İstanbul ister St Barts ya da Forte dei Marmi’de. Tamamı için... Print YUZU MAGAZINE - IV Out of Stock View Details