August 2, 2025 | Art & Culture
TR BELOW
JOLINE KWAKKENBOS
CREATING in LEROS WAS MAGICAL and TRANSFORMATIVE
words Burcu Dimili, photos Eftihia Stefanidi
Perasma’s (*) ongoing exhibition series in Leros continues this summer with a new group show on view until August 24. Titled “Folding the Sea Into Dresses That Dissolve Like Salt”, the exhibition brings together the works of 27 artists. Listening to the rhythms, transitions, and moments of collectivity that shape the island, the show centers on Leros’ multi-layered, shifting, and intuitive relationship with the sea.
Among the featured artists is Joline Kwakkenbos, who contributed a series of self-portraits layered with striking color. Known for her practice exploring feminine and queer identity, Kwakkenbos spoke with us about her experience on the island, her inspirations, and what’s ahead.
EVERY SINGLE WORK WAS COMPLETED ON LEROS
Could you tell us about the works you presented in the show?
All of the pieces in this series were created on Leros in the weeks leading up to the exhibition. They came about as a direct result of arriving in a completely new place—without a plan, without preconceptions—just openness and curiosity. I don’t begin with a fixed idea or narrative; I allow the place and time to shape the work. I painted when it felt necessary, and over time, the island itself began to determine the rhythm of the series. Every piece—whether drawing or painting—was completed on Leros and reflects that act of being there, the encounter between myself and the island.
You also took part in an artist residency while preparing for the show. What was it like to create on the island?
Magical and transformative! It was the first time I’d been invited somewhere with the specific intention of creating in response to my surroundings. That’s always how I work—but usually in a more self-directed or spontaneous way. On Leros, I began collaborating with the island itself—its hidden histories, its beauty, its people, and its light. It taught me a lot about my own process. A simple example: when it was too hot to paint, I let go and went for a swim. Sometimes I painted at night, when the island fell into such a silence that it felt like just me and Leros were still awake. Everything around me—what I saw, tasted, heard, felt—found its way into the work. My colors changed. The light changed me.
BOTH FREEING AND FRIGHTENING
How did your creative process connect to the island and the themes of the show?
The exhibition explores rhythms of coexistence—finding personal freedom while remaining deeply connected, gestures without borders, presence without permanence. That’s exactly how my process unfolded. I painted self-portraits, but through them you can read a portrait of Leros too—how the colors shifted, how the days moved.
You often place yourself at the center of your work. What is it like to focus on yourself in your practice?
It’s both freeing and frightening! It allows me to say, “I don’t know exactly who I am—and that’s okay.” It’s a way of claiming how I exist, how I appear—in all my forms. Historically, self-portraits depicted the artist as a craftsman, holding a palette, proving their identity through their tools. For women in art history, that was a powerful declaration: “I exist. I, too, can be an artist.” What I’m exploring is a different kind of self-portrait—not one centered around the act of painting or how I look, but one rooted in self-awareness, queerness, freedom, and reclaiming identity.
FOR ALL IDENTITIES THAT WERE NEVER ALLOWED TO TAKE UP SPACE
Your work features a prominent presence of women and queer identity. What would you like to say about that?
My practice is not only about self-representation, but also about reclaiming and rewriting narratives from which women and queer voices have historically been excluded. By using my own image—by playing with identity, clothing, and posture—I try to create space where those voices can exist on their own terms. There’s a force that shapes how we’re allowed to appear. With every brushstroke, I feel a connection to the women and queer figures in history who were denied that choice. It’s not just about my own identity—it’s about all identities that were never given permission to take up space.
What inspires you?
Two things, above all: clothing and other artists. I collect historical garments from between 1750 and 1930—I'm completely captivated by them. Each one feels like a portal into another life, another story. Through them, I step into different versions of self, and explore gender, identity, power, and vulnerability.
I never studied art, so art history became my teacher. I spend time with books, exhibitions, stories—artists who followed their visions despite tradition. Sometimes I even write monologues or letters to them, as a way of figuring out what I’m searching for, and understanding their work more deeply.
JOLINE KWAKKENBOS
ADADAKİ ÜRETİMİM BÜYÜLÜ ve DÖNÜŞTÜRÜCÜYDÜ
Perasma’nın (*) Leros’taki sergi serisi bu yaz da devam ediyor. 24 ağustosta sona erecek “Folding The Sea Into Dresses That Dissolve Like Salt” başlıklı sergi, 27 sanatçının eserini bir araya getiriyor. Adanın ritmine, geçişlerine ve birlikteliklerine kulak veren sergi; Leros’un denizle kurduğu çok katmanlı, değişken ve sezgisel ilişkiyi merkezine alıyor.
Etkileyici renklerle katmanlanan otoportreler üreten Joline Kwakkenbos da sergide yer alan sanatçılardan biri. Kadın ve kuir kimlikleri sorgulayan işleriyle dikkat çeken Kwakkenbos ile adadaki üretim sürecini, ilham kaynaklarını ve yaklaşan projelerini konuştuk.
HER BİR PARÇA LEROS’TA TAMAMLANDI
Sergide yer alan eserleriniz hakkında bilgi verebilir misiniz?
Bu serideki tüm işler, sergiden önceki haftalarda Leros’ta üretildi. Tamamen yeni bir yere, herhangi bir plan ya da önyargı olmadan, yalnızca açıklık ve merakla var olmanın doğrudan bir sonucu olarak ortaya çıktılar. Sabit bir fikir veya anlatıyla başlamıyorum; mekânın ve zamanın işi şekillendirmesine izin verdim. Gerektiğinde resim yaptım ve zamanla adanın kendisi de bu serinin ritmini belirlemeye başladı. Her bir parça -ister çizim ister resim olsun- Leros’ta tamamlandı ve orada bulunma hâlimi, ada ile aramdaki karşılaşmayı yansıtıyor.
Sergiye hazırlanırken bir de misafir sanatçı programına katıldınız. Adada üretim süreci sizin için nasıldı?
Büyülü ve dönüştürücü! Çevremden ilham almak amacıyla özel olarak yaratmaya davet edildiğim ilk yerdi. Her zaman bu şekilde çalıştım, ama genellikle daha öz-yönelimli ya da spontane bir biçimde. Leros’ta gizli tarihleri, güzelliği, insanları ve ışığıyla birlikte adanın kendisiyle üretmeye başladım. Kendi sürecim hakkında bana çok şey öğretti. Basit bir örnek: Resim yapmak için hava çok sıcak olduğunda kendinizi bırakır, yüzersiniz. Bazen geceleri, ada öyle bir sessizleşiyordu ki, sanki sadece ben ve Leros uyanık kalmışız gibi hissediyordum. Etrafımdaki her şey -gördüğüm, tattığım, duyduğum, hissettiğim- işin içine sızdı. Renklerim değişti, ışık beni değiştirdi.
ÖZGÜRLEŞTİRİCİ VE KORKUTUCU!
Üretim süreciniz, ada ve serginin temasıyla nasıl bir bağlantı kurdu?
Sergi, birlikte yaşamanın ritimlerini, derin bir bağ kurarken kişisel özgürlüğü bulmayı, sınır tanımayan bir dokunuşu, kalıcı olmayan bir varoluş halini araştırıyor. Benim sürecim de tam olarak böyle ilerledi. Otoportreler yaptım, ama onlar üzerinden Leros’un da bir portresi okunabiliyor—renklerin nasıl değiştiği, günlerin nasıl aktığı.
Çalışmalarınızın ana konusu genellikle sizsiniz. Sanatsal pratiğinizde kendinize odaklanmak nasıl bir his?
Hem özgürleştirici hem de korkutucu! “Tam olarak kim olduğumu bilmiyorum ve bu sorun değil” deme cesaretini veriyor. Nasıl var olduğumu, nasıl göründüğümü sahiplenmenin bir yolu bu—tüm formlarımla. Tarih boyunca otoportreler sanatçıyı bir zanaatkâr olarak, elinde paletiyle, kimliğini araçları üzerinden kanıtlayan biri olarak gösterirdi. Sanat tarihindeki kadınlar için bu, güçlü bir deklarasyondu: “Ben varım. Ben de sanatçıyım.” Ben ise farklı bir otoportre türünü keşfetmeye çalışıyorum—sadece resim yapma eylemine ya da görünüşüme odaklanmayan, özfarkındalık, queer’lik, özgürlük ve yeniden kimlik kazanma üzerine yoğunlaşan bir portre.
YER KAPLAMASINA İZİN VERİLMEYEN TÜM KİMLİKLER….
Kadınların ve kuir kimliklerin çalışmalarınızdaki belirgin varlığı hakkında ne söylemek istersiniz?
Eserlerim, öz temsiliyetin yanı sıra, kadınların ve kuir seslerin tarih boyunca dışlandığı anlatıları yeniden sahiplenmek ve yeniden yazmakla ilgili. Kendi imajımı kullanarak, kimlik, kıyafet ve duruşla oynayarak bu seslerin kendi şartlarında var olabileceği bir alan yaratıyorum. Nasıl görünmek istediğimizi yönlendiren bir güç var. Her fırça darbesiyle, bu seçimi yapma hakkı tanınmayan tarihsel kadın ve kuir figürlerle bağlantı kuruyorum. Bu yalnızca kendi kimliğimle ilgili değil—yer kaplamasına izin verilmeyen tüm kimliklerle ilgili.
İlham kaynaklarınız neler?
İki şey başrolde: Kıyafet ve diğer sanatçılar. 1750–1930 yılları arasından tarihi giysiler topluyorum; beni tamamen büyülüyorlar. Her biri başka bir hayata, başka bir hikâyeye açılan bir kapı gibi. Onlar sayesinde benliğimin farklı versiyonlarına adım atıyor; cinsiyet, kimlik, güç, kırılganlık gibi konuları araştırıyorum. Sanat eğitimi almadım, bu yüzden sanat tarihi benim öğretmenim oldu. Kitaplar, sergiler, hikâyeler, geleneklere rağmen kendi vizyonunu takip eden sanatçılarla vakit geçiriyorum. Hatta bazılarına mektuplar, monologlar yazıyor; ne aradığımı anlamaya çalışıyor ve onların sanatını daha iyi kavrıyorum.
(*) Burcu Fikretoğlu ve Gizem Naz Kudunoğlu’nun eş yöneticiliğini yaptığı Perasma İstanbul, lokal ve global sanatçılarla iş birlikleri aracılığıyla çağdaş sanat ve kültür üzerine sorular sormaya ve bu alanları keşfetmeye odaklanan bir platform.
