November 6, 2025 | DESIGN & INTERIORS MAARTEN DE CEULAER CURIOSITY. CRAFT. EMOTION. words Onur Basturk portrait photos Joran Vanhaste, Adriaan Hauwaert Curious and endlessly experimental, Belgian designer Maarten De Ceulaer builds worlds where emotion meets precision and materials tell stories of transformation. Fresh off the release of his Impulse lighting collection for Modular and soon to present new works with Sorry We’re Closed at The Rooms fair in Brussels, he continues to blur the lines between art, design, and craft. EVERY PROJECT IS A NEW UNIVERSE You gained international attention straight after graduation with A Pile of Suitcases. Looking back, how did that early success shape your approach to design? I don’t think that early success shaped my approach to design. For me, it was simply very surprising to see how popular my graduation piece suddenly became. One moment I was still a student, and the next I was being interviewed by magazines from all over the world and receiving calls from major galleries. Of course, I thought, this went easier than I imagined while studying. And then you assume the rest of your career will be just as smooth — which, of course, wasn’t always the case. The project was inspired by your travels through Asia. How did that journey influence the way you perceive materials, form, and storytelling today? The project wasn’t really inspired by my travels through Asia, but by my love of traveling itself. I had been dreaming of taking a six-month journey through Asia right after graduating — it was all I could think about at the time. So when I had to find a topic for my graduation project, I chose travel and started researching. I wanted to express a universal feeling that most of us experience: nostalgia for past journeys, or the excitement of those still to come. I sought inspiration in the exquisite leatherwork of old suitcases and cabin trunks from brands like Louis Vuitton or Moynat, interpreting them in a contemporary way. I also liked the idea of separate units that could be reassembled into many different configurations. Once the concept was ready, I found one of the best leather craftsmen in Belgium, Ralph Baggaley, and together we spent countless hours prototyping and refining every detail. That collaboration gave me a tremendous respect for craftsmanship. I really pushed Ralph out of his comfort zone, and together we created something we’re both still very proud of. I LİKE TO STIR PEOPLE’S EMOTIONS Your work often moves between the rational and the emotional, the sculptural and the functional. How do you find balance between these worlds? I like using my work to stir people’s emotions, to inspire their imagination, and to make them wonder. Creating merely beautiful or functional objects doesn’t interest me much — I usually start from a concept or a feeling I want to express. Through form, detail, material, and texture, I guide the viewer’s mind in a certain direction. I love it when people see my work and start daydreaming. I’m a designer, so all of my pieces have a function, but the emotional layer is just as important to me. You’ve spoken about a deep curiosity for material transformation. What draws you to that constant state of experimentation? For me, every project should be its own universe — a world that can stand on its own. I always look for the best material to express a specific idea, which is why I work with so many. Each new project is a chance to discover a material with its own characteristics and production techniques — and that discovery process is the most exciting part of my job. Depending on the material, I have two paths: either I explore it myself, hands-on, as I did with the Cairn Lights, where I sculpted natural stone for the first time; or, when mastering a material would take years, I collaborate with the best craftsmen I can find, as I did with the Suitcase Series. Becoming a skilled leather craftsman would take at least ten years, so there was no point in trying to do it myself. But even then, I immersed myself fully in the process to understand it — so I could push the craftsmen in directions they might not have considered. LIGHT IS A POETIC MEDIUM From Cairn Lights to your soon-to-be-released Impulse collection for Modular, your recent work explores light as a sculptural medium. What fascinates you most about working with light? I love designing lighting objects because light is such a subtle and poetic medium. There’s so much room for expression and exploration. Of course, it has to be functional, but there are so many ways to achieve that — and every material you use changes the light’s character completely. You’ll soon present new work with Sorry We’re Closed at The Rooms fair in Brussels. Can you share a glimpse of what’s to come? With Sorry We’re Closed, I’ll be showing new pieces from the Cairn Lights collection. I’ve been experimenting with new shapes and colour combinations. I’ve really fallen in love with this hands-on process — finding the right stones, combining them in interesting ways, then sculpting and carving them. It’s become a bit of an addiction; I’m constantly thinking about new pieces to make. How do collaborations with brands like Fendi, Casamania, or CC-Tapis differ from your gallery-oriented pieces? Not much, actually. Many evolve from self-initiated ideas. The Fendi project was different — they gave me a specific brief, which I loved, because it challenged me to think beyond my usual approach and explore new directions. CURIOSITY IS A MINDSET Being named Designer of the Year 2025 by Knack Weekend and Le Vif Weekend marks a milestone. How do you interpret this recognition within your personal journey? I’m, of course, very grateful for this recognition. Since the beginning of my career, I’ve mostly worked with galleries and clients abroad. To receive an award like this in my home country is very special — it’s nice to see that the work is being noticed and appreciated. The jury described you as a designer who “remains curious about the unknown.” Do you see curiosity as a method or a mindset? I think it’s a mindset — probably one of my greatest assets. I’m just curious in general, both in my personal and professional life, so I wouldn’t call it a method. My mind simply needs new input regularly, which is why I love travelling — exploring different cultures, meeting people, tasting new food. It’s the same with my work: when I’ve been focused on the same project for too long, I start itching to explore something new. Whenever I encounter a new material or technique, ideas start quietly forming in the back of my mind. Belgium has a unique design landscape — intimate yet internationally connected. How do you see your role within that context? Belgium is a great place to be a designer. We have excellent organisations that support design by organising exhibitions abroad, participating in fairs, offering awards, and helping with prototypes. And, as you said, it’s still a very intimate scene where most people know each other. If you could design without any practical constraints — no gravity, no material limits — what would you create? If I could design without any practical constraints, I would create a living, evolving architecture — a structure that grows, breathes, and adapts like an organism. It would float freely in space, shifting form according to its environment and the needs of its inhabitants. Walls could become transparent or opaque depending on light and mood; spaces could expand, contract, or merge organically.

November 5, 2025 | DESIGN & INTERIORS a LONDON ICON REBORN with SHAYNE BRADY words Onur Basturk photos Mark Scott (Portraits + Gallery at The Savoy + The Park) Few London landmarks embody tradition and theatre quite like Simpson’s in the Strand. Once celebrated for its silver carving trolleys and wood-panelled dining rooms, the Grade II–listed restaurant closed its doors in 2020 — a quiet close to more than two centuries of hospitality. Now, under the vision of Jeremy King — the legendary restaurateur behind The Ivy, Le Caprice, and The Wolseley — this London icon is preparing for a grand return. At the centre of the revival stands Shayne Brady, founder of Studio Shayne Brady and one of London’s leading hospitality designers. Renowned for crafting interiors that balance heritage with warmth, Brady has shaped some of the city’s most beloved destinations, from The Savoy’s Gallery and The Aubrey at Mandarin Oriental to Bob Bob Ricard City. The restoration of Simpson’s represents not only one of his most ambitious undertakings yet, but also a deeply personal project — an opportunity to reimagine a British institution while preserving its soul. Set to reopen in January 2026, the renewed Simpson’s will include two restaurants, two distinctive bars, and a small ballroom, each space conceived to evoke continuity rather than nostalgia. (Images of the project are not yet available for publication.) A SHARED VISION WITH JEREMY KING Simpson’s in the Strand is one of London’s most storied dining institutions. What was your first reaction when you were approached to lead its restoration — and what excited you most about reimagining such a historic icon? When Jeremy King asked if I’d like to work on bringing Simpson’s in the Strand back to life, my answer was an immediate, resounding yes. Collaborating with Jeremy is always a joy — we’ve worked together for over a decade, and each opportunity feels like an exciting new chapter in his incredible legacy. It’s a rare privilege to help shape a London icon for a new generation while honouring the memories of those who already love it. The project sits at a fascinating intersection between preservation and reinvention. How did you balance respecting Simpson’s heritage with introducing a new sense of energy and relevance for today’s audience? It’s definitely a balance — Simpson’s is a Grade II–listed building, so you must respect its heritage while gently bringing it into the present. However, I don’t think we’re reinventing it at all. In today’s world, I hope there’s a shift back toward legacy brands with strong foundations, heritage, and history. Designs that follow trends tend to disappear quickly. With Simpson’s in the Strand, we’re staying true to its heritage and originality. I believe that by restoring its original grandeur, it will attract a discerning new audience who want to be part of its next chapter. Working with Jeremy King — who has shaped some of London’s most beloved restaurants — must bring its own dynamic. How would you describe your creative dialogue with him throughout the process? Jeremy and I met in 2010 and have worked together in many capacities ever since. We share a mutual respect; the relationship is part client, part mentor, part friend. After so many years, we have a shorthand — I almost know before saying an idea whether I’m pushing it too far or if it aligns with how he envisions the space. Likewise, he has such a thoughtful approach to design that he pushes me further, and together we create truly special spaces. Everything is discussed; no detail is too small. DESIGN WITHIN CONSTRAINTS The building’s Grade II–listed status naturally comes with design challenges and constraints. Can you share a moment or design detail that captures how you navigated those limitations creatively? We couldn’t — and didn’t want to — move any walls, so we relied on colour, texture, and materiality to define and update the spaces while enhancing what was already there. It’s a challenge, but one we’re used to. Studio Shayne Brady recently revamped Gallery at The Savoy, so we’re very familiar with working creatively within listed buildings. Your work often carries what you describe as “a hug from your favourite loved one” — an emotional resonance that goes beyond aesthetics. How does that sentiment translate into a project as grand and layered as Simpson’s? To call Simpson’s an iconic London space is an understatement. People have a real love for it — the kind of love you can’t fake — and the tradition embedded in that building is hard to put into words. There are people who’ve been coming here for decades, even generations, and they’re so excited to see it reopen. A close friend told me how their grandparents used to bring them here for special occasions — that’s the kind of history we’re talking about. We feel a huge responsibility not just to bring it back to life, but to do it justice. It’s about honouring those who’ve always cherished it while ensuring the next generations can fall in love with it too and keep those traditions alive. HOSPITALITY, AT ITS BEST, IS PURE ESCAPISM Many of your projects — from The Savoy to The Aubrey at Mandarin Oriental — reveal a sense of timeless atmosphere. What draws you to hospitality as a medium for storytelling through design? Hospitality, at its best, is pure escapism — just like storytelling. Books, theatre, film — they all transport you somewhere else, and I’ve always been drawn to that idea. I love weaving classic references with contemporary touches, layering lighting, art, and craft to create spaces that feel both transportive and deeply comfortable. How do influences like classical architecture and Eileen Gray shape your work today, and how does craftsmanship keep that dialogue alive? Those influences share a common thread: everything was designed with purpose and intention. We try to work the same way. A room can be beautiful, but if it doesn’t function — if it doesn’t make people feel good — then it’s missing its reason for being. Craftsmanship is vital to that. Skilled makers can translate ideas into pieces that last and feel special. Without that level of craft, design risks becoming disposable. Finally, as you look ahead to Simpson’s reopening in 2026, what do you hope guests will feel when they step inside? I hope they feel embraced — as though they’ve stepped into a space that offers a break from the outside world. More than anything, I hope it brings them joy and becomes a place where they’ll create lasting memories.

Travel + Design & Interiors+ People + Art & Culture + Botany + Yuzu Film | instagram @yuzu.mag CURRENT ISSUE AEGEAN & MEDITERRANEAN 2025 BUY NOW HIGHLIGHTS TOREL QUINTA DA VACARIA ARCLINEA ERIK JOHANSSON CASA ERENDIRA BENJAMIN HABBEL KAPLANKAYA, E HOUSE DESIGN & INTERIORS a FUNCTIONALIST HOME PEOPLE MAARTEN DE CEULAER CURIOSITY. CRAFT. EMOTION. ART & CULTURE TRIARCHY: the THREE FORCES of POWER PEOPLE MARSHA LIPTON PRODUCT antoniolupi RADIATORS DESIGN & INTERIORS a LONDON ICON REBORN with SHAYNE BRADY ART & CULTURE LISBON ART WEEKEND the CITY as GALLERY DESIGN & INTERIORS ZTP HOUSE DESIGN & INTERIORS a STUDY in CALM PRECISION DESIGN & INTERIORS RIVA HOUSE PRODUCT SOFT STEEL — ZUCCHETTI x LC ATELIER DESIGN & INTERIORS DAVID ROCKWELL ‘Casa Roja was where Frida felt free to be herself’ More Content DESIGN & INTERIORS See More YUZU FILM See More TRAVEL See More WHERE YOU CAN FIND US EUROPE FRANCE: Paris UK: London SPAIN: Barcelona, Madrid, Bilbao. PORTUGAL: Lisbon, Porto. BELGIUM: Antwerp, Brussels, Gent, Zaventem. GERMANY: Berlin. TURKIYE: -Istanbul All Minoa Bookstores (Akaretler, Nişantaşı, Beyoğlu Tepebaşı, Maslak, Bağdat Caddesi, Etiler) Bey Karaköy Petra Gayrettepe -Bodrum Gibi Bodrum US CA / Los Angeles, San Diego, San Jose, Sacramento, Roseville. NY / New York, New Hartford. FL / Miami, Orlando, Jacksonville, Fort Myers, Fort Lauderdale. GA / Atlanta, AZ / Phoenix, WA / Seattle CANADA Toronto, Vancouver, Montreal. O nline Shop and Subscription YUZU SHOP INSTAGRAM @yuzu.mag

DESIGN & INTERIORS a FUNCTIONALIST HOME a LONDON ICON REBORN with SHAYNE BRADY ZTP HOUSE a STUDY in CALM PRECISION QUIET GEOMETRY by the SEA DAVID ROCKWELL ‘Casa Roja was where Frida felt free to be herself’ MID-CENTURY MODERN for TODAY the ELEGANCE of CONTRAST DUBAI DESIGN WEEK, UP CLOSE ISERN SERRA MEDITERRANEAN STILLNESS CASA ERÉNDIRA: LIGHT & SHADOW KOVA: MADE to LAST INSIDE an ALMATY PENTHOUSE LIVING with LIGHT in KAPLANKAYA JAPANESE CALM, MODERN EDGE TUSCAN SPIRIT, GUATEMALAN SOUL ORCHESTRATED DESIGN on the FETHIYE COAST KELLY HOPPEN: a LANGUAGE of BALANCE a HAUSSMANN REIMAGINED JÉRÔME BUGARA LUXURY LIES in PRECISION and SIMPLICITY Show More

November 5, 2025 | DESIGN & INTERIORS MARSHA LIPTON words Pınar Yılmaz A visionary mind at the intersection of art, finance, and technology, Dr. Marsha Lipton has dedicated her career to protecting the identity of physical objects in the digital realm. With experience at J.P. Morgan, an academic foundation in chemistry, and a collector’s eye, she’s redefining one of the art world’s most essential concepts: trust. Your journey spans finance, technology, and art. What led you to found Numeraire Future Trends? Numeraire Future Trends grew out of a lifelong fascination with science, technology, finance, and art — a convergence that felt almost inevitable. I began my career as a trader, first in London’s financial district and later on Wall Street, after earning a PhD in Physical Chemistry and an MBA from the University of Chicago. Those years taught me how to live with risk, make decisions with imperfect information, and filter meaningful signals from noise — a data-driven discipline that still anchors my work today. Over time, I became intrigued by the transparency and traceability offered by blockchain technology. It promised a kind of digital integrity long missing from the world of physical assets. Yet I soon realized that NFTs, in their current form, fell short of that promise. They were often misunderstood and misrepresented — pointing to images stored elsewhere rather than securing or verifying the artworks themselves. The token might persist, but the image it referenced remained vulnerable. That realization sparked a deeper ambition: to integrate technology into the art world responsibly, with the object itself at the centre. Alongside Dr. Thomas Hardjono from MIT, we developed a system where trust resides not in paper documentation but within the object itself. When I began collecting, I noticed how fragile the foundations of authenticity and provenance could be. Documents, galleries, even artists disappear — and records fade. That’s where Numeraire was born: from the idea that trust should be embedded not in certificates, but in the very essence of the object. Why are your Digital Product Passports and AI-based “Object Fingerprint” technology so vital for collectors? Forgery today is far more sophisticated than ever before. AI-powered printing techniques can produce copies capable of deceiving even the most experienced experts. This threatens the very foundation of trust upon which the art world is built. At Numeraire, we address this through Digital Product Passports reinforced by AI-driven Object Fingerprinting. Instead of paper certificates, we record the object’s unique physical characteristics — surface texture, pigment distribution, or the microscopic pattern of a metal or gemstone. These details generate a permanent digital identity stored securely on the blockchain. Artists, galleries, and documentation may come and go, but the object’s own trace remains. In that sense, the values we safeguard today can endure confidently in tomorrow’s world. Can this technology also be applied beyond art — for example, to jewellery and watches? Absolutely. The idea behind Numeraire is simple yet powerful: every object is unique. The texture of a painting, the surface of a metal, the veins of a stone — none can ever be replicated exactly. That makes a tremendous difference in the world of limited-edition jewellery and watches. A Rolex or Cartier bracelet no longer needs a paper certificate to prove authenticity; the material itself becomes the evidence. Each piece carries its own digital identity, enabling verification and transparency across the entire value chain — for brands, collectors, and consumers alike. Where do you see digital identity systems heading over the next decade? What begins today within the worlds of culture and art will soon expand to fields as diverse as medicine, defence, sustainable manufacturing, and luxury goods. In the near term, our aim is clear: to establish a new standard of trust across art, design, and the luxury industries. Our vision is both simple and ambitious — to create a verification technology that stays one step ahead of imitation, protecting authenticity in an increasingly digital world.

November 5, 2025 | DESIGN & INTERIORS a FUNCTIONALIST HOME words Alp Tekin photos Alex Shoots Buildings In Prague’s New Town, architect Martin Cenek turns his own apartment into a meditation on form, function, and memory. The result is a space where modernist precision meets quiet, lived warmth. In a late-1930s functionalist building in Prague’s New Town, architect Martin Cenek has transformed his own apartment into a quiet reflection on time, identity, and design. The 49-square-metre flat — both home and experiment — balances restoration with renewal. Cenek approached the project as both architect and inhabitant. Original windows, doors, and fittings were meticulously restored, while a raw concrete ceiling, once hidden under plaster, now anchors the living room with sculptural clarity. A new block of custom furniture in stained oak and white lacquer conceals the bathroom, kitchen, and storage — a minimalist gesture that shapes space without erasing history. Every piece tells a story: Thonet chairs from his great-grandparents, a 1930s lamp from his great-uncle’s office, a rare tubular chair by Karel Ort, and a Nendo “Fusion” sofa coexist naturally, joined by a pink piglet stool — a humorous gift that softens the discipline of the space. Cenek calls the renovation an exercise in coexistence: between past and present, precision and play. The result is a home that feels deeply personal yet profoundly architectural — a modest ode to Prague’s modernist spirit.

Seyahat + Stil + İnsan + Art + Botanik PEOPLE MAARTEN DE CEULAER CURIOSITY. CRAFT. EMOTION. MARSHA LIPTON BUNYAMIN ATAN ‘PEOPLE THRIVE in the SOIL THEY COME FROM’ HAKAN YILDIZ BE ORIGINAL by PANERAI Vol.1 S A N D : the SILENT STORYTELLER an ODE to SOFTNESS and COMFORT the SHAPE of SOUND to COME PALOMBA SERAFINI the ST VINCENTS DUO JULIANA CAVALCANTI a CITY, a CALLING, a DESIGN JOURNEY ALESSIA GENOVA a STORY of VISION and RESOLVE MALTE MARTEN the HANDPAN CHANGED MY LIFE ELVAN KARADENİZ This house is like a butterfly perched on a rock MURAT DEDE Design isn’t a destination—it’s a process in constant evolution REZZAN BENARDETE RESIN & RESOLVE: How Tina Frey Turned Passion into Design CLEMENT BRAZILLE ‘Playing with limits is a recurring theme in my work’ JOHN SHARP TURNING GARDENS INTO LIVING THEATERS THE DUO in SEARCH of BALANCE and BEAUTY Etereo COSTANTINO GUCCI & EDWARD RANERI ‘The Reflection Fascinates Us’ Show More

November 6, 2025 | Art & Culture TRIARCHY: the THREE FORCES of POWER words Can Memiş artworks Can Akgumus Can Akgumus’s new solo exhibition Triarchy has opened at Kairos Gallery in Istanbul, on view until November 22. The show draws from the notion of “triarhic governance” — a system where three powers coexist — to examine not what power is, but how it manifests through form, body, and image. Structured around three axes — The Thrones, The Body, The Act, and Black Swan — the exhibition explores the reflections of authority in contemporary visual culture. Within this ecology of images, created partly through digital tools, Akgumus lowers traditional symbols of power to eye level, inviting viewers into a more direct and unsettling dialogue with them. At its conceptual core lies a hybrid, three-legged human figure first introduced in the artist’s 2024 Black Swan 2 series. Generated through AI, this anomalous being resists anthropomorphic norms, destabilizing how we perceive the human form. What might seem like a defect becomes a point of rupture — a conceptual crack through which new connections between species, materials, and technologies begin to emerge (1). Yet this fracture continues to search for a language of its own. Triarchy suggests that such a language is nourished by anomaly, contrast, and the unexpected. Akgumus, whose practice stems from photography, questions the medium’s classical principles of “presence” and “archive.” The first assumes the photographer’s physical presence; the second, that what is shown has indeed taken place. Akgumus argues that in AI-based production, neither principle holds, opening instead what he calls “a free image world” (2). The once-documentary claim of “showing as it is” gives way to speculative compositions — manipulated, fluid, and consciously constructed. Echoing Roland Barthes, Akgumus seems to propose that the photograph’s power now lies not in shock, but in thought (3). Across the exhibition, ambiguity and distortion become central motifs. Blurred contours, hollow spaces, and the uneasy merging of reality and fiction unsettle the viewer’s gaze. They warn against the seduction of spectacle, revealing that true disruption lies in reflection, not reverence. In The Thrones, symbols of authority are stripped of grandeur — thrones that merge with their surroundings, dissolve in solitude, or transform into feminine stages. The Body, The Act confronts how power infiltrates the body, presenting sculptural forms that embody both vulnerability and resistance. The final axis, Black Swan, turns melancholy into a lens for loss — of ideals, struggles, or vanished worlds. Instead of human figures, a lone black swan embodies the spectral weight of absence (4). In Broken Circle, a baroque-inspired golden crown is deformed, flattened, and photographed against black marble. The resulting image captures the tension between brokenness and representation. Coincidentally, hours after the exhibition’s opening, a real-life echo emerged: jewels from the Louvre’s 18th-century collection were stolen, leaving behind a shattered imperial crown. Its fractured form, once a symbol of empire, now seems to mirror Akgumus’s inquiry — when stripped of reverence, what remains of power but emptiness? Through Triarchy, Akgumus transforms symbols of dominance into studies of fragility, exposing the hollow spaces behind the spectacle of authority. TR BELOW TRIARCHY: İktidarın Üç Tesiri Can Akgümüş’ün yeni solo sergisi Triarchy, Kairos Galeri’de izleyiciyle buluşmaya başladı. 22 Kasım’a kadar sürecek sergi, üç otoritenin birlikte hükmettiği “triarşik yönetim”lerden yola çıkıyor. Triarchy sergisi, iktidarın ne olduğundan çok, onun bize nasıl yansıdığını üç eksen üzerinden ele alıyor: “The Thrones” (Tahtlar), “The Body, The Act” (Beden ve Eylem), “Black Swan” (Siyah Kuğu). Sanatçının dijital üretim araçlarını da kullanarak kurduğu imge ekolojisinde otorite figürlerine ait imge ve konumlar izleyicinin göz hizasına indirilerek konumlandırılmış. Sergideki üretimlerin çıkış noktası, Akgümüş’ün 2024 tarihli Black Swan 2 serisinde yer alan üç bacaklı insan figürüne uzanıyor. Yapay zekâ aracılığıyla üretilen ve insan biçimli temsilin dışında kalan bu anomalik figür, Akgümüş’ün dördüncü solo sergisi için kurucu bir imgeye dönüşmüş. İlk bakışta bir kusur gibi görünen bu deformasyon, insan bedenine dair temsili istikrarsızlaştırarak kavramsal bir çatlak açıyor. İnsan kavrayışında yaşanan çatlakla beraber, diğer canlı türleri ve maddi varlıklarla yeni bağlantılar kurulurken, karmaşık medya-teknolojik arayüzler de oluşturuluyor (1). Ancak bu hat, kendisini ifade edebileceği bir dilin arayışında. Triarchy, bu dilin anomaliden, beklenmedik kompozisyondan ve kontrasttan beslendiğini açıklıkla savunuyor. Fotoğraf pratiğinden gelen Can Akgümüş, fotoğrafın iki temel dayanağına — “oradalık” (presence) ve arşiv ilkelerine — dikkat çekiyor. İlki, fotoğrafçının fiziksel olarak orada bulunduğuna; ikincisi ise gösterilenin gerçekten yaşanmış olduğuna ilişkin kabule dayanıyor. Akgümüş, yapay zekâ temelli üretimlerde bu iki ilkenin artık geçerli olmadığını ve bunun yapay zekâya “özgür bir imge dünyası” sunduğunu öne sürüyor (2). İzleyiciye “olduğu gibi gösterme” iddiası sunan fotoğrafik görüntü, yerini olası görüntüler, manipülatif müdahaleler ve kurmaca imgelere bırakıyor. Fotoğraf kuramcısı Roland Barthes, fotoğrafın izleyeni ürküttüğü, allak bullak ettiği ya da yaraladığı anlarda değil; düşünceyle yüklü olduğu anlarda yıkıcılaştığını söyler (3). Akgümüş’ün ürettiği kurmaca görseller de düşünceyle kuvvetli bağlara sahip. Triarchy sergisinde yer alan serileri takip ederken gözümüze çarpan fluluk, boşluk ya da gerçekle gerçek-dışını birbirine katan tuhaflıklar bizi gördüğümüz ihtişamın büyüsüne kapılmamaya ya da o ihtişamın ağırlığında paralize olmamaya çağırıyor. Yıkıcılığı da tam olarak burada! Hafıza alanında çalışan Akgümüş, milyonlarca görsel veriden yeni bir görsel yaratan yapay zekânın üretken kapasitesiyle etkileşim halinde. Benzer bir jest — var olandan yeni bir anlatı kurma gayreti — sanatçının Burried isimli işinde de karşımızda: Kişisel arşivinde yer alan materyaller, notlar, eskizler ve günlüklerden yarattığı kâğıt hamurla yeni bir anlatı kuruyor. Triarchy sergisinin ilk eksenini oluşturan Thrones serisi, otoritenin maddi ve sembolik yüzeylerini tartışmaya açıyor. Hükümranlık rejimleriyle özdeş olan taht, zihnimizde gösterişi ve erişilmezliği çağrıştırıyor. Seride, yerleşik temsil biçimlerine mesafelenmiş tahtlar var: Yaslandığı mimari yapıyla bütünleşip kendi sınırlarını yok eden Rex Tyrannidis; yalnızlığıyla kudretini tümden yitirmiş Rex Infelix; dişil bir sahneye dönüşen Regina Noctis... Bir duvar boyunca farklı formlardaki tahtlar yan yana sergilendiklerinde, maddi temelleriyle beraber bu sergilemenin nesnesine dönüşüyorlar. İkinci eksen The Body, The Act serisi ise bedenin nasıl bir kuşatma alanına dönüşüp otoritenin bedenlerin içinden nasıl geçtiğini sorguluyor. Dolaba asılı halde duran soyut bir gövde formu ya da kostüm olarak dikilmiş bir beden, varoluş mücadelelerinin imleyicisi olarak yer alıyor. Dolaplardan çıkmak için mücadele eden, kendi varoluşuna sahip çıkan bedenlerin ortak eylemi, belirli bir bedende olma fikrinden kurtulmakla başlar. Sergideki üçüncü eksen ise Black Swan serisinin beşinci edisyonuyla tamamlanıyor. Bu eksendeki görsellerin diline sızan melankoli, bu mesafeden bakınca bir kaybı düşündürüyor. İktidarın bizde yol açtığı bu melankolik deneyimi neyin kaybı olarak okuyacağız? Kaybedilen ülkeler, mücadeleler, meydanlar, idealler, hayatta olmayanlar ya da kayıp nesneler... Seri, Edward Hopper’ın Soir Blue’sünden farklı görsel kodlarla işliyor melankoliyi. Dürer ya da Caravaggio’dan da farklı... Siyah bir kuğu temsiliyle yapıyor üstelik. Kaybedilmiş olan şeyin fantazmagorik gerçekliğini üreten bir sahnede gibiyiz (4). Kaybın ardından, neyi kaybettiğimiz üzerine düşünmeye davet ediliyoruz. Son olarak, Akgümüş Broken Circle (Kırık Çember) isimli çalışmasında, barok esintiler taşıyan altın renkli bir tacı önce deforme edip yatay bir forma dönüştürüyor, ardından fotoğraflayarak sergiye yerleştiriyor. Siyah mermer yüzeyin altın rengiyle yarattığı kontrast, tacın kırıklığı ile temsil ettiği otorite arasındaki gerilimi de açığa çıkarıyor. Serginin açılışından birkaç saat sonra, bu gerilim Paris’ten gelen bir haberle tamamlanmış oldu. Louvre Müzesi’nin 18. yüzyıla ait koleksiyonundaki mücevherler yedi dakikalık bir soygunda çalınmıştı. Hırsızlar mücevherlerle beraber kaçarken, İmparatoriçe Eugénie’ye ait bir imparatorluk tacını düşürmüşlerdi. Müzenin dışında, güvenlik görevlileri tarafından bulunmayı bekleyen o kırık taç, Napolyon ihtişamının ve Fransa’yı Avrupa’nın merkez ülkesi olarak ilan eden siyasi projenin sembolü olmaya devam edebilir miydi? Yoksa bulunduğu Apollon Galerisi’ndeki kurşun geçmez vitrinlerden kaçırıldıktan sonra artık yalnızca kendi kaderini mi temsil edebilirdi? Otoriteye ait konumlar, nesneler ya da imgelere bahşedilmiş dokunulmazlığı, Triarchy’de olduğu gibi, otoritenin ellerinden aldığımızda o ihtişamdan geriye koca bir boşluk kalıyor. Kraliyet mücevherlerinin yer aldığı, yüzlerce çalışanı olan bir galeriden kaçırılırken yere düşüp kırılmış bir kraliyet tacı da aynı boşluğa işaret ediyor. 1 - Braidotti, Rosi. İnsan Sonrası Bilgi. Çev. Seyran Sam, Eda Çaça. İstanbul: Kolektif Kitap, 2021, s. 25. 2- Piksel Bülten, “Günümüz Sanatında Yapay Zekâ Araçlarının Sınırlarını Keşfetmek: Sanatçı Söyleşileri #1”, ed. Furkan Öztekin, 8 Mart 2024 3- Barthes, Roland. Aydınlık Oda – Fotoğraf Üstüne Not. Çev. Mehmet Rifat, Sema Rifat. İstanbul: Yapı Kredi Yayınları, 2024, s. 46.

Susana Rocha “Mom, they made you a garden but it cannot be watered” DUPLEX, Lisbon November 3, 2025 | Art & Culture LISBON ART WEEKEND the CITY as GALLERY words Onur Baştürk Lisbon’s 7th Art Weekend brings together 250 artists and 50 venues, offering a panoramic view of the city’s creative pulse — from established institutions to experimental spaces. Lisbon’s creative calendar reaches one of its highlights this November as Lisbon Art Weekend (LAW) returns for its 7th edition, taking place from 6 to 9 November 2025. Since its founding in 2019 by Merve Pakyürek and Kean Paker, LAW has evolved into one of Europe’s most engaging and accessible art events — a citywide celebration that transforms Lisbon into a living map of galleries, institutions, and artist-run spaces. Free and open to all, the event brings together more than 250 artists, 50 venues, and 80 events, spanning exhibitions, performances, guided tours, talks, concerts, and open studios. The goal is simple yet profound: to make art part of everyday life, and to let the city’s rhythm be guided by creativity. AN OPEN AND INCLUSIVE CITY The 2025 edition continues to broaden LAW’s reach, linking emerging art spaces with major cultural institutionsand offering visitors a panoramic view of the city’s creative pulse. Curated itineraries by artists, collectors, and curators invite the public to discover Lisbon through multiple perspectives — from established museums along the riverfront to experimental spaces in Marvila and Arroios. HIGHLIGHTS ACROSS THE CITY New additions to this year’s circuit include the Arpad Szenes – Vieira da Silva Foundation, MACAM – Armando Martins Museum of Contemporary Art, and the PLMJ Foundation, each joining LAW’s expanding network of cultural spaces. At CAM – Gulbenkian Modern Art Centre, Franco-Algerian artist Zineb Sedira presents a concise overview of her photographic and film work, while at MAAT, conceptual artist Cerith Wyn Evans transforms architecture through light, rhythm, and language. Lisbon’s independent galleries capture the city’s energy at a more intimate scale. Pedro Cera Gallery showcases Evian Wenyi Zhang, while NO·NO Gallery brings together a multigenerational line-up — Ana Rebordão, António Olaio, Carlos Arteiro, Filipe Cortez, Keke Vilabelda, Magda Delgado, Miguel Marquês, Pablo Barreiro, Pedro Pascoinho, Pedro Valdez Cardoso, and Rui Neiva — each contributing a distinct visual rhythm. At Jahn und Jahn, a rare solo exhibition by Swiss artist Heidi Bucher highlights her ethereal latex “skins,” which imprint architecture with memory and time, and Kunsthalle Lissabon features Saodat Ismailova, one of Central Asia’s most distinctive voices in moving image. In the city’s east, The Balcony Gallery features Nuno Nunes-Ferreira, whose archive-based works reflect on Portugal’s recent history and collective memory. Galeria Filomena Soares hosts Rui Chafes, celebrated for his poetic wrought-iron sculptures, while Galeria Francisco Fino presents João Penalva, whose quiet narratives bridge literature and image. Spread across neighbourhoods and disciplines, these exhibitions outline Lisbon’s creative rhythm — diverse, curious, and unmistakably alive.

Seyahat + Stil + İnsan + Art + Botanik ART & CULTURE TRIARCHY: the THREE FORCES of POWER LISBON ART WEEKEND the CITY as GALLERY ISOLA SPACE BRIDGING MILAN and DUBAI IST.FESTIVAL: Rethinking Reality the WORLD NEEDS a LITTLE MAGIC AMSTERDAM DESIGN FLOW: GLUE & TANK TOGETHER in SYNC with the FUTURE :mentalKLINIK TAKES OVER ISTANBUL on the RED CARPET: BRAD WALLS’ PASSÉ CHRISTOPHER HERWIG: BEAUTY in the EVERYDAY a GALLERY at HOME in SOHO the THREE-LEGGED CAT: 18th ISTANBUL BIENNIAL HÉLOÏSE PIRAUD CERAMICS is INHERENTLY UNCERTAIN JOLINE KWAKKENBOS CREATING in LEROS WAS MAGICAL and TRANSFORMATIVE P U R E: SCULPTING SILENCE in WHITE INSIDERS / OUTSIDERS? SAND, SUN, and CONTEMPORARY ART: CAN ART FAIR GROUNDED in VENICE: Rethinking Architecture from the Ground Up a NEW CHAPTER in DUBAI’s ART SCENE UGO RONDINONE’s ’TERRONE’ a POETIC MEDITATION on IDENTITY Show More

Seyahat + Stil + İnsan + Art + Botanik URBAN the QUIET RISE of the TURKISH RIVIERA TWO QUALITY STOPS on BODRUM’s FLASHY STAGE the MATCHA GIRLS and the ZEFFIRINO SURPRISE COZY & PARAKLIA YEAR-END in ISTANBUL: SURPRISES, SPOTS, and PARTIES HERE’S WHAT’S HAPPENING in the CITY NOTES FROM the LISBON-ISTANBUL ROUTE BARDOT vs. MORINI CRAFT WEEK, BİR MİLYONLUK LOCA ve DOMO Craft Week, one million concert and Domo Şehirden ACI-TATLI notlar SWEET and SOUR notes from the CITY Türk ‘Dolce Vita’sına özlemle... Longing for the Turkish 'Dolce Vita'... NOTES from the WINDOWLESS WORLD with INSTAGRAM TURNED OFF BODRUM’S ECONOMY is run by TEENAGERS BODRUM ve ÇEŞME neden TUTUNAMADI What BODRUM and ÇEŞME have MISSED out on Senin Bodrum’un hangisi Which is your Bodrum? Kimler Geldi Kimler Geçti mi? About the series “Thank you, Next” A Mardin Biennial experience Venice Biennale notes of a foreigner MOMO's New York party Atina’nın sırrı The secret of Athens Show More

November 5, 2025 | PRODUCT antoniolupi RADIATORS photos Courtesy of antoniolupi Designed to combine warmth, comfort, and contemporary elegance, antoniolupi’s radiators bring design and wellbeing into perfect balance. More than functional elements, they transform daily routines into moments of quiet luxury — from the gentle warmth of a towel to the refined atmosphere they create throughout the home. Among the standout models, BIT by Brian Sironi turns heat into a visual statement with its sculptural vertical rhythm, while Katana by AL Studio slices through space with the precision and elegance of its namesake blade. Stecca, designed by Nevio Tellatin, redefines simplicity with clean lines and subtle grooves, and Rigo, again by Sironi, distills form to its essence — a pure architectural gesture of warmth. Each piece reflects antoniolupi’s philosophy: functional beauty, crafted with precision and designed to enhance the everyday.

August 24, 2025 | DESIGN & INTERIORS TR BELOW BUNYAMIN ATAN ‘PEOPLE THRIVE in the SOIL THEY COME FROM’ words & portrait photos Onur Baştürk Mardin-born architect Bünyamin Atan, founder of Hiza Architects, is one of the rising names on today’s architectural scene. Drawing from a deeply layered cultural memory, his work invites us to reconsider notions of origin, belonging, and contemporaneity. As one of the most closely watched voices of his generation, Atan defines architecture not merely as the production of buildings, but as an ongoing dialogue with history, culture, and geography. As an architect from Mardin, you grew up with a multilingual, multi-layered cultural memory. How does that shape Hiza Architecture’s work? When I first left for university, I saw two paths: to set my Mardin identity aside and blend into a new life, or to carry it proudly as part of who I am. Both were hard. Over time, I chose to lean closer to Mardin—its languages, its history, its urban fabric that has no real counterpart in modern architecture. For me, belonging is relative. Sometimes it’s to land, sometimes to history, sometimes to culture. Mardin sits at the crossroads of all three. I believe origin always shapes architecture, directly or indirectly. I’m one of those who believe, deeply, that people thrive in the soil they come from. FINDING BALANCE IN ‘HIZA’ The word Hiza is poetic and philosophical. How do you balance the temporary and the permanent, the quiet and the visible? Hiza means the trace a camel leaves in the desert. We took this very physical description and pulled it into a more abstract realm, imbuing it with meaning and identity. Working with abstract concepts in architecture isn’t easy, because everything eventually becomes physical. Maybe we thought that in making these transitions, we could find our own hiza —our own measure. Looking back, I see how much this approach has helped guide and regulate our work. In a way, it defines the relationship between past and future. But we want to be temporary as much as permanent. The reason lies in the etymology of hiza: a mark appears in the desert, like a layer. Then the wind comes, covering it with new layers until the sand eventually loosens, scattering again. That image became our guide. In every project, we start from this frame: geography, history, culture. A NATURAL EVOLUTION Local materials and traditions play a role in your work. How should contemporary architecture relate to the local? The “local” often feels too symbolic today. Even when tradition is applied faithfully, the users are rarely local. Think of Mediterranean tourism hubs—everyone competes to perfect “local architecture,” but the users are short-term visitors. What’s new is that contemporary users, after adopting global culture, have reshaped the local in their own image. It’s a natural evolution, a generational shift. My approach is to bring local knowledge into the present without pretending, without social engineering, without a top-down gaze. ON THE BODRUM MOSQUE Your futuristic Bodrum Mosque project sparked discussion… Yes—there was already a replica Ottoman mosque under construction, heavily criticized for being out of scale and inauthentic. Without demolishing, we reworked the design to create a mosque that feels true to Bodrum, rooted in the Aegean. THE MARIN PROJECT IN MARDIN Tell us about your Marin project in Mardin. The site sits just below the castle, overlooking new settlements, with five caves within the land. That was thrilling. Instead of mimicking Mardin, we looked to the mountain villages of Mesopotamia, which evolve over generations. Our aim was not only to let people experience Mardin’s historic texture, but also to create cultural knowledge about Mesopotamia. The program includes a mosque, chapel, library, galleries, restaurants, hotel, housing, and offices—an ambitious mix for Mardin’s geography. HIGH EXPECTATIONS OF ARCHITECTS Which fields outside architecture feed your work? I’ll admit, I expect a lot from architects. They should know sociology, photography, geography, history—and bring it all together as culture. I push myself the same way, forcing myself to stay a student. Each new project makes me feel like a beginner, but I embrace that by collaborating with people who can guide me. INSPIRATION AND THE POWER OF ILLUSION What inspires you? Poetry, photography—and nature. Driving through the countryside, you crest hill after hill, expecting difference, but always finding the same winding roads. That illusion fascinates me. Imagine building a place that gives people that feeling. Is there a building that still overwhelms you? Yes: the 4th-century Mor Evgin Monastery in Mardin’s Tur Abdin mountains. Its rootedness, its hidden-yet-visible stance, its rough materials, its interior atmosphere… it never stops inspiring me. BÜNYAMİN ATAN ‘MİMARLIĞIN KÖKENLE bir İLİŞKİ HALİ VAR’ Mardin kökenli mimar Bünyamin Atan, kurucusu olduğu Hiza Architects ile mimarlık sahnesinin yükselen isimlerinden. Çok katmanlı kültürel hafızasından beslenen yaklaşımıyla köken, aidiyet ve çağdaşlık kavramlarını yeniden düşünmeye davet ediyor. Kendi kuşağının dikkatle izlenen mimarlarından biri olarak mimarlığı yalnızca yapı üretimi değil; tarih, kültür ve coğrafya ile kurulan bir diyalog olarak tanımlıyor. Mardinli bir mimar olarak çok dilli, çok katmanlı bir kültürel hafızayla büyüdünüz. Bu aidiyet hissi, Hiza Mimarlık’ın üretimlerine nasıl yansıyor? Sizce mimarlıkta kökenin rolü ne kadar belirleyici? Üniversite yıllarıyla beraber Mardinli olmanın benim için iki temsil biçimi vardı. İlki, Mardinliliği bir kenara bırakıp yeni dahil olduğum hayatın bir parçası olmak. Diğeri ise bunun kıymetli bir şey olduğunu görünür kılıp kimlik olarak taşımaya çalışmak… İki yol da kendi içinde zordu. İlkinde yeni bir hayatı tam anlamıyla öğrenmek zaman ve emek istiyordu. Diğeri ise bana eşlik eden bilgileri -dersini tekrarlayan bir çocuk gibi hatırlamaya çalışıp- mimarlık kimliğiyle bir araya getirmeye çalışmaktı. Ailemden de kaynaklı olarak Mardin kimliği ile daha yakın bağ kurmayı, dilleri ve tarihi daha görünür kılmayı, modern mimarlıkta karşılığı olmayan kentsel dokusunu incelemeyi tercih ettim. Aidiyet kavramı ise göreceli. Bazen bulunduğun coğrafyaya ait olmak, bazen tarihe bazen de kültüre… Bunların ara kesitine odaklanıyorum. Mardin bu üç başlığın da iyi kesiştiği bir coğrafya. Bu üç başlığın da etnik kökeni şekillendirdiğine inanıyorum. Bu yüzden mimarlık kökenle doğrudan ya da dolaylı olarak ilişki halinde. Yani kesinlikle kökenle bir ilişki hali var. “İnsan toprağında yeşerir” kavramına inananlardanım! “Hiza” kelimesine yüklediğiniz anlam, şiirsel olduğu kadar felsefi de. Geçiciyle kalıcının, sessizle görünürün arasındaki bu dengeyi nasıl kuruyorsunuz? Hiza, devenin çölde bıraktığı ize deniyor. Bu somut tanımlamayı soyut bir düzleme çekip mana ve kimlik yüklemeye çalıştık. Mimarlık üretimini soyut kavramlar üzerinden işlemek kolay değil. Çünkü yaptığımız her üretim fiziki eyleme evriliyor. Belki bu geçişleri yapmak bize ve üretimlerimize bir hiza getirir diye düşündüm. Kuruluşumuzdan bu yana yaptıklarımıza baktığımda, bu kurgunun bizi denetlediğini görüyorum. Ama geçici de olmak istiyoruz kalıcı da! Nedeni, hizanın etimolojik anlamında gizli: Çölde bir iz çıkıyor, bir katman gibi. Rüzgârla birlikte bu katman yeni katmanların altında kalıyor ve zaman içerisinde sıkılaşmış kum taneleri tekrar diğer taneler gibi ayrışıp dağılıyor. Bu tanım bize şahane bir rehber! Bir projeyi ele alırken tamamen bu bağlamda hareket ediyoruz. Coğrafya, tarih, kültür… BU ÇOK DOĞAL BİR EVRİLME Tasarımlarınızda yerel malzeme ve bölgesel mimari değerler belirgin rol oynuyor. Sizce çağdaş mimarlık yerel olanla nasıl bir ilişki kurmalı? Buna yanıtım biraz farklı. Yerel olanın çok sembolik kaldığını düşünüyorum. Çünkü yerel mimaride geleneği tüm normlarıyla ele alsak bile, kullanıcısı artık yerel olmuyor! Akdeniz’deki herhangi bir ülkenin herhangi bir turizm bölgesini ele alalım. Hepsi yerel mimariyi en iyi şekilde icra etmek için yarışıyor. Bu yapıların kullanıcıları ise çoğunlukla kısa dönemli kullanıcılar. O yapının yaz sıcağına verdiği yanıtı görüyor, ama kış rüzgârına olan dayanıklılığını görmüyorlar. Günümüzde yerel mimarlık inşaat ekonomisinde kendisine böyle yer bulabildi. Yeni olan şey, bu güncel kullanıcıların çağdaş mimarlık kültürünü benimsedikten sonra yerel olanı da kendilerine benzetmiş olması… Bu çok doğal bir evrilme. Aslında bir kuşak dönüşümü. Düşünün, köylüsünüz ve köyde eviniz var. Bakımı zor, bağı bahçesi bir dert. İlk fırsatta, daha kolay olduğu için şehirde bir apartman dairesi alırsınız. Ama bu da yorucu ve sıkıcı gelir. Derken ekonominiz düzeldiği llk anda müstakil yaşama geçersiniz. Çünkü bağ bahçe, sağlıklı ürün gibi kaygılarınız oluşur, tarih bilinciniz artar, geçmiş daha anlamlı ve güçlü gelir. Böylece öze dönüş başlar. Köydeki eve dönüp restore eder, oradaki eski yaşama dönersiniz. Ama tamamen yeni biri olarak… Sorunuza yanıt verecek olursam: “Mış” gibi yapmadan, toplum mühendisliğinden kaçınarak ve üstten bakmadan yerel bilgileri günümüz kullanıcısına sunmaya çalışıyorum. Kullanıcıların yeni olduklarını kabul ederek… BODRUM CAMİİ PROJESİ ÜZERİNE… Fütüristik Bodrum Camii projeniz de çok konuşulmuştu… Aslında mevcut bir proje yapılmış ve inşaatı başlamıştı. Yapılan proje, geleneksel Osmanlı camilerinin bir taklidi olduğu için Bodrumlular’dan eleştiri almıştı. Aynı zamanda iri bir yapı olduğu için doku açısından yanlış proje olduğu konusunda herkes mutabıktı. Yerel ve merkezi yönetimden bir talep oluştu ve ben öyle dahil oldum. Mevcut inşaatın geldiği yeri koruyarak, yıkmadan, Bodrum’a ait, Ege’nin içinde olduğunu hissettiren bir cami yapmaya çalıştık. MARDİN’DEKİ MARİN PROJESİ Bir de Mardin’deki iddialı Marin projesi var. O projeyi anlatabilir misiniz? Şöyle: Mardin’de yeni bir proje için bize ulaştılar. Yeri ilk öğrendiğimde çok şaşırdım. Çünkü Mardin’in yeni yerleşimine bakan, tarihi dokunun içinde olmayan, ama kalenin hemen dibinde konumlanmış bir arazi söz konusuydu. Üstelik arazi içinde irili ufaklı beş mağara da bulunuyordu. Bu da bizi epey heyecanlandırdı. Mardin’in geçmişiyle geleceği konusunu işleyebileceğimiz bir yer olduğunu gördüm. Biz de bir Mardin taklidinden ziyade, Mezopotamya’nın dağ köylerini referans aldık. Malum, bu köyler iki veya üç kuşak boyunca kurulur ve nihai görüntüsüne ulaşır. Mardin gibi şehirler ise binlerce yıllık bir zaman diliminde kendini var eder. Bu yerel tespit vesilesiyle yol haritamız daha belirgin hale geldi. Projenin amacı sadece Mardin’in tarihi dokusunu deneyimlemek değil, Mezopotamya’ya dair bir kültür ve bilgi oluşturma amacıyla kurgulandı. İçince mescit, şapel, konferans salonları, kütüphane, sanat galerisi, restoranlar, otel, konut ve ofisler bulunuyor. Bu kadar çok fonksiyonu bir arada bulundurması Mardin coğrafyası için çok şey ifade ediyor. MİMARDAN BEKLENTİM ÇOK! Disiplinler arası düşünmeye açık bir yaklaşımınız var. Mimarlık dışındaki hangi alanlar sizi besliyor ya da mimari düşünce yapınızı etkiliyor? Mimarlığı yaparken sakin kalmaya çalışıyorum, ancak başkalarının ürettiği mimarlığa sakin kalamıyorum! Hayranlık ya da eleştirimi en yüksek dozda yaşıyorum. Mimarlık okuması yaparken mimardan her şeyi beklediğimi itiraf etmeliyim. Hatta eleştirdiğim kavramları bile yapmalarını bekliyorum. Toplumu bilsin, topluma seslensin, yani toplum mühendisliği yapsın beklentisine giriyorum. Kendi projelerimde ise bu tavrı üstten bakış diye eleştiriyorum. Geriye çekilmeyi daha doğru buluyorum. O nedenle kendimi tenzih ederek söylüyorum. Mimar sosyoloji bilmeli, fotoğraf çekmeyi bilmeli, çok coğrafya görmüş ve anlamış olması gerekli, tarih bilmeli ve son olarak da bunların bir ara kesiti olarak kültürlü olmalı. Evet, mimardan beklentim çok! Ben de bu bağlamda öğretime devam ediyorum diyebilirim. Teknik olarak kendimi hâlâ bazı alanlarda öğrenci olmaya zorluyorum. Bu aslında öğrenmeyi sevmek. Yeni bir proje başladığında beceriksizmişim gibi bir his geliyor. Ama öğrenmeyi sevdiğim için hemen telefona sarılıp o alanda bana yol arkadaşlığı edecek olanları davet ediyorum. EN ETKİLEYİCİ YAPI MOR EVGİN MANASTIRI İlham aldığınız şeyler? Her şeyden etkilenen biriyim, ama doğayla tanımlayacak olursam: Taşrada, ardı sıra dizilmiş tepelerde yol almak. Taşrada yolda giderken, her tepenin ardında farklı bir şey var duygusuna kapılırım, ama her zaman birbirine benzeyen, kaybolan ve kıvrılan tekdüze yollar ile karşılaşırım. Bu benim için büyüleyici bir yanılma hissi! Düşünsenize bir mekanı böyle bir hisse sahip olacak şekilde kurgulamayı başarıyorsunuz. İnanılmaz olurdu. Sizi hâlâ büyüleyen ya da yeniden düşünmeye sevk eden bir mimari yapı ya da detay var mı? Abartılı gelebilir, ama dünya üzerinde benim için en etkileyici yapı Mor Evgin Manastırı. Mardin’de Turabdin Dağları’nda konumlanmış bir 4. yüzyıl yapısı. Yerine ait oluşuyla, hem saklanan hem görünen duruşuyla, yapı malzemesindeki nizami olmayışla, iç mekanda sunduğu atmosferiyle…

Matt Damon’ın oynadığı Marslı (The Martian) filmi sonrası daha da popüler hale gelen bir çöl Wadi Rum.  ​ Kum vadisi anlamına gelen Wadi Rum, Ürdün’ün güneyinde, Akabe’ye 40 kilometre uzaklıkta bir doğa harikası. Wadi Rum’un şöhretinin nedeni Mars yüzeyini andıran kızıl kumları, kayalıkları elbette. Buranın Marslı filminde neden set olarak kullanıldığını oraya gidince daha iyi anlıyorsunuz.    Gerçekten de vadinin iç taraflarına doğru ilerledikçe Mars yüzeyinde geziniyormuş gibi hissediyor insan. Çok acayip bir duygu!  Artık ya filmin yoğun etkisi ya da Mars’a karşı son dönemde gelişen popüler ilginin engellenemez hali. O kızıl kumların üzerinde gezinirken başka türlü bir havaya giriyorsun.    Bu Mars efektinin bir sonucu olsa gerek, Wadi Rum’da konaklamak isteyenler için yapılan kamp alanlarına balon kabinler (nam-ı diğer “bubble dome”) kondurulmuş. Bu balon kabinlerin alamet-i farikası tabii ki yattığın yerden gökyüzünü görebilmen. Doğayla bütünmüşsün gibi hissettirmesi. Yani alabildiğine şeffaf oluşu… Bir de tabii kendiliğinden uzay istasyonu efekti vermesi!   Son yıllarda çok moda olan bu balon kabinler dünyanın dört bir tarafında var aslında. İspanya’dan Avustralya’ya, İzlanda’dan Kanada ve Meksika’ya kadar...Sırf bunlarda kalmak için aylar öncesinden rezervasyon yaptıran var. Bir tür yeni deneyim çılgınlığı bu yani. ​ Peki o balonun içinde konaklamak nasıl bir şey?  ‘Aicha’ (@aichaluxury) adlı kamptaki balonda sadece bir gece kaldım ama şunları söyleyebilirim: Sanki çölün ortasında yatıyormuşum gibiydim.  Bir ara kuvvetli bir rüzgar çıktı. O garip uğultuyu iliklerime kadar hissettim!Sonra şakır şakır yağmur yağdı. O an dedim ki, galiba bu balonu sel alıp götürecek! Korkmadım desem yalan olur! Sabaha karşı ise yıldızlar göründü, ki o kısım nefisti işte… ​ Aicha dışında bir de Suncity Camp (@suncity_camp) var. O da biraz daha konforlu bir kamp. Ama her ikisinin de mantısı aynı: Konforlu bir balon kabin ya da çadırda gelenlere kızıl çöl deneyimini yaşatmak! ​ Benim kaldığım Aicha’da:    - Sabah saat 05.30 sularında kalkıp gün doğumunu izlemeye götürdü kampın çalışanı bedeviler. Arabalarla bir bir kızıl tepeye gittik. Sabah sabah bir tepeye tırmandık. Ama gün doğmaya başlayınca manzara olağanüstüydü!    - Sabah ve gece çok serin olduğu için dev bir kürk kaban veriyorlar. Onunla dolaşmak bile fantastikti!    - Gelelim eğlenceye! Çölün ortasında bedevilerin müziği eşliğinde çılgınca dansedeceğimi söyleseler inanmazdım, ama oldu! Hayatımda en çok eğlendiğim gecelerden biriydi. Bir süre sonra çöl soğuğuna aldırmadık, bedevilerin çaldığı canlı müzik eşliğinde deliler gibi dansedip göbek attık!  ​ Unutmadan:    - Wadi Rum’a gitmek için Amman ya da Akabe’ye uçabilirsiniz. Akabe daha yakın. Amman’dan Wade Rum arabayla iki ila üç saat sürüyor.    - Petra’yı görmeden dönmek olmaz. Wadi Rum’a çok yakın Petra. Günübirlik gidip dönülebilir.  January 2024 | TRAVEL TR below BEACH CLUB on TOP of the MOUNTAIN words Joel Nunez-Smith photos Gray Malin Could there be a beach club on top of the mountain? Of course it can! It could very well be! There is no sand at Aspenx Beach Club designed by Gray Malin, but there is more. Magnificent views of the Highland Bowl and Elk Range, the wonderful contrast of bright red&white stripes on white snow and a vintage atmosphere inspired by beach clubs in Miami. Aspenx opens its new season as of the end of this month. This mountain beach club, which has a ticketed entrance fee, is open on Fridays and Saturdays. Dağda beach club olur mu? Gayet olabilir! Gray Malin’in tasarladığı Aspenx Beach Club’ta kum yok ama fazlası var. Highland Bowl ve Elk Range'in muhteşem manzarası, kırmızı parlak çizgilerin beyaz kar üzerindeki şahane kontrastı ve Miami'deki beach club’lardan ilhamla yaratılan vintage atmosfer. Aspenx, ocak sonu itibariyle yeni sezonunu açıyor. Giriş ücreti biletli olan, dj performanslarıyla eğlencenin doruğa çıktığı bu dağ beach club’ı cuma ve cumartesi günleri açık. Bazen pazar günleri de…

Matt Damon’ın oynadığı Marslı (The Martian) filmi sonrası daha da popüler hale gelen bir çöl Wadi Rum.  ​ Kum vadisi anlamına gelen Wadi Rum, Ürdün’ün güneyinde, Akabe’ye 40 kilometre uzaklıkta bir doğa harikası. Wadi Rum’un şöhretinin nedeni Mars yüzeyini andıran kızıl kumları, kayalıkları elbette. Buranın Marslı filminde neden set olarak kullanıldığını oraya gidince daha iyi anlıyorsunuz.    Gerçekten de vadinin iç taraflarına doğru ilerledikçe Mars yüzeyinde geziniyormuş gibi hissediyor insan. Çok acayip bir duygu!  Artık ya filmin yoğun etkisi ya da Mars’a karşı son dönemde gelişen popüler ilginin engellenemez hali. O kızıl kumların üzerinde gezinirken başka türlü bir havaya giriyorsun.    Bu Mars efektinin bir sonucu olsa gerek, Wadi Rum’da konaklamak isteyenler için yapılan kamp alanlarına balon kabinler (nam-ı diğer “bubble dome”) kondurulmuş. Bu balon kabinlerin alamet-i farikası tabii ki yattığın yerden gökyüzünü görebilmen. Doğayla bütünmüşsün gibi hissettirmesi. Yani alabildiğine şeffaf oluşu… Bir de tabii kendiliğinden uzay istasyonu efekti vermesi!   Son yıllarda çok moda olan bu balon kabinler dünyanın dört bir tarafında var aslında. İspanya’dan Avustralya’ya, İzlanda’dan Kanada ve Meksika’ya kadar...Sırf bunlarda kalmak için aylar öncesinden rezervasyon yaptıran var. Bir tür yeni deneyim çılgınlığı bu yani. ​ Peki o balonun içinde konaklamak nasıl bir şey?  ‘Aicha’ (@aichaluxury) adlı kamptaki balonda sadece bir gece kaldım ama şunları söyleyebilirim: Sanki çölün ortasında yatıyormuşum gibiydim.  Bir ara kuvvetli bir rüzgar çıktı. O garip uğultuyu iliklerime kadar hissettim!Sonra şakır şakır yağmur yağdı. O an dedim ki, galiba bu balonu sel alıp götürecek! Korkmadım desem yalan olur! Sabaha karşı ise yıldızlar göründü, ki o kısım nefisti işte… ​ Aicha dışında bir de Suncity Camp (@suncity_camp) var. O da biraz daha konforlu bir kamp. Ama her ikisinin de mantısı aynı: Konforlu bir balon kabin ya da çadırda gelenlere kızıl çöl deneyimini yaşatmak! ​ Benim kaldığım Aicha’da:    - Sabah saat 05.30 sularında kalkıp gün doğumunu izlemeye götürdü kampın çalışanı bedeviler. Arabalarla bir bir kızıl tepeye gittik. Sabah sabah bir tepeye tırmandık. Ama gün doğmaya başlayınca manzara olağanüstüydü!    - Sabah ve gece çok serin olduğu için dev bir kürk kaban veriyorlar. Onunla dolaşmak bile fantastikti!    - Gelelim eğlenceye! Çölün ortasında bedevilerin müziği eşliğinde çılgınca dansedeceğimi söyleseler inanmazdım, ama oldu! Hayatımda en çok eğlendiğim gecelerden biriydi. Bir süre sonra çöl soğuğuna aldırmadık, bedevilerin çaldığı canlı müzik eşliğinde deliler gibi dansedip göbek attık!  ​ Unutmadan:    - Wadi Rum’a gitmek için Amman ya da Akabe’ye uçabilirsiniz. Akabe daha yakın. Amman’dan Wade Rum arabayla iki ila üç saat sürüyor.    - Petra’yı görmeden dönmek olmaz. Wadi Rum’a çok yakın Petra. Günübirlik gidip dönülebilir.  June 2024 | TRAVEL english below İtalyan Alp yazının cazibesi words Laura Cottrell photos Courtesy of Grand Savoia Cortina / Francesca Polizzi D olomitler’in kalbinde yer alan Cortina d'Ampezzo yaz aylarında bambaşka bir kimliğe bürünüp muhteşem dağları, vadileri ve ormanlarıyla trekking sevenler, bisikletçiler, dağcılar ve macera arayanlar için bir cennete dönüşüyor. “Dolomitlerin Kraliçesi” olarak da anılan Cortina d'Ampezzo’nun en gözde oteli Grand Hotel Savoia Cortina d'Ampezzo da Alp yazı için kapılarını 12 hazirandan itibaren yeniden açıyor. Bu beş yıldızlı ikonik otel, UNESCO Dünya Mirası Listesi'nde yer alan görkemli Dolomitler'in yüksekliklerine birkaç dakika mesafede. 1912'de inşa edilen Grand Hotel Savoia’nın popülerliği 1956 yılında zirveye ulaşıyor. Çünkü otel o yıl Sophia Loren'in açılışını yaptığı Kış Olimpiyatları’na ev sahipliği yapıyor. Otelin Dolomitler’e bakan büyüleyici mekanı Terrazza 1224 hazirandan ekime kadar canlı müzik seansları, caz akşamları, DJ’li kokteyl saatlerine ev sahipliği yapıyor. Ayrıca Cortina genelinde birçok yaz etkinliği düzenleniyor. Kaçırılmaması gereken yaz etkinliklerinden biri de 18-21 Temmuz tarihleri arasında gerçekleşecek ACI Sport'un İtalya Grand Touring Otomobil Şampiyonası'nın üçüncü etabı olan Coppa d'Oro Delle Dolomiti. Üç gün sürecek yarışa10 farklı ülkeden 70'in üzerinde ekip katılacak. DOLOMITLER’DE BAŞKA NELER YAPILIR? 1. Geleneksel bir dağ kulübesinde dinlenin: Dolomitler'in her yerinde bulunan bu kulübeler, başlangıçta dağcılar için gece barınakları olarak hizmet vermiş. Yıllar geçtikçe bu kulübeler konforlu dağ sığınakları haline gelmiş. Hatta bazılarında sıcak küvet ve saunalar da bulunuyor. Çoğu dağ kulübesine yürüyerek, bazılarına ise jeep transferiyle ulaşılıyor. Aynı zamanda bu kulübeler yaz aylarında dağ yürüyüşünün ardından öğle yemeği için ideal bir mola noktası. 2. Yürüyüş yapın: Dolomitler’in güzelliğini deneyimlemenin en iyi yolu yürüyüşe çıkmak. Cortina d'Ampezzo, her seviyeden yürüyüşçünün ihtiyaçlarını karşılayacak 400 kilometreden fazla tabelalı patikaya sahip. Yürüyüş rotaları boyunca Torri ve Lagazuoi 5 bölgelerindeki en büyük açık Dünya Savaşı Müzesi, Dolomit Yolu ve Fosses Gölü gibi kaçırılmaması gereken pek çok nokta bulunuyor. 3. Dağ bisikletini deneyin Kasabayı çevreleyen birçok dolambaçlı patika ve yeşil vadide heyecan verici bir dağ bisikleti gezintisine çıkın. Bu gezintiye çıkmadan önce mutlaka Grand Hotel Savoia Cortina d'Ampezzo’nun lokal rehberlernei ve konsiyerjine rotalar konusunda danışın 4. Kaya tırmanışı yapın Sarp kayalar ve sonsuz mavi gökyüzü arasında tırmanışın olağanüstü özgürlüğü vardır! Tırmanış meraklıları için Dolomitler'de efsanevi rotalar var. Bunlardan biri de Via Ferrata. Birinci Dünya Savaşı sırasında askerlerin dağdaki önemli bir stratejik karakola ulaşması için oluşturulan Via Ferrata'da tarihin ayak izlerini takip edin. The allure of the Italian alpine summer C ortina d'Ampezzo, in the heart of the Dolomites, takes on a completely different identity during the summer months, transforming itself into a paradise for trekkers, cyclists, climbers and adventure seekers, with its magnificent mountains, valleys and forests. Cortina d'Ampezzo's most popular hotel, the Grand Hotel Savoia Cortina d'Ampezzo, also known as the "Queen of the Dolomites", reopens its doors for the Alpine Summer from June 12th. This iconic five-star hotel is located just minutes from the heights of the majestic Dolomites, a UNESCO World Heritage Site. Built in 1912, the Grand Hotel Savoia's popularity peaked in 1956. In that year the hotel hosted the Olympic Winter Games, opened by Sophia Loren. Terrazza 1224, the hotel's charming venue overlooking the Dolomites, hosts live music sessions, jazz evenings and cocktail hours with DJs from June to October. There are also many summer events organized throughout Cortina. One of the summer events not to be missed is the Coppa d'Oro Delle Dolomiti, the third round of the ACI Sport Italian Grand Touring Car Championship, which takes place from July 18 to 21. Over 70 teams from 10 different countries will take part in the three-day race. WHAT ELSE TO DO IN THE DOLOMITES? 1. Relax in a traditional alpine hut: These huts, which can be found all over the Dolomites, were originally used as shelters for mountaineers. Over the years they have become comfortable mountain refuges. Some even have hot tubs and saunas. Most of the huts can be reached on foot, while others can be reached by jeep transfer. These huts are also a great place to stop for lunch after a hike in the summer. 2. Hiking: Hiking is the best way to discover the beauty of the Dolomites. Cortina d'Ampezzo has more than 400 km of marked trails to satisfy the needs of hikers of all levels. There are many places to visit along the way, such as the largest open-air museum of the Second World War in the Torri and Lagazuoi 5 area, the Dolomite Path and Lake Fosses. 3. Try mountain biking: Take an exciting mountain bike ride through the many winding trails and green valleys that surround the city. Be sure to ask the local guides and the concierge at the Grand Hotel Savoia Cortina d'Ampezzo about the routes before you set off. 4. Go rock climbing: Between steep cliffs and endless blue skies, climbing is an extraordinary freedom! The Dolomites offer legendary routes for climbing enthusiasts. One of them is the Via Ferrata. Follow in the footsteps of history on the Via Ferrata, built during the First World War to allow soldiers to reach an important strategic outpost on the mountain.